Mijn gevoel nr. 9
Heb je soms ook nare herinneringen of flashbacks naar de zieke jij? De beroerde zelf die je was tijdens de behandeling en de verzwakte jij net na de behandeling? Ik wel, dan denk ik terug aan de traumatische gebeurtenis waar ik nog steeds van moet bekomen, want zo voelt de kanker en de kankerbehandeling voor mij. Een grote onverwerkte trauma waar ik af en toe bewust of onbewust mee geconfronteerd word. Hoe meer tijd er verstreken is, hoe beter het gaat natuurlijk. Maar dan zie ik een foto, een soort pil, kom ik op een plek of ervaar ik een gelijkaardige kwaal en komt alles terug naar boven. Dan krijg ik in eens een herbeleving en zie ik de zieke Serap terug in de spiegel. Maar dan kijk ik naar mijn lijf en zeg ik: reality check, het is voorbij!
Deze nacht moest ik heel veel zweten door de hitte en lag ik toevallig ook terug in mijn dochters kamer waar ik toen ook altijd lag omdat deze dichter bij de badkamer is (om ongelukjes te voorkomen). In eens kreeg ik een flashback en leek het alsof ik de trauma opnieuw meemaakte. Ik werd heel onrustig, angstig en kon de slaap niet vatten. Eenmaal wakker, besefte ik wat er was gebeurd en was ik enorm dankbaar dat het niet echt was. Net alsof je uit een nachtmerrie ontwaakt en je even moet checken of het zeker een slechte droom was.
Naast flashbacks kampte ik ook met heimwee, heimwee naar ‘de oude ik’ – de zorgeloze en onwetende Serap. Tegelijkertijd worstelde ik heel hard met ‘de nieuwe ik’, de Serap na de diagnose die nooit meer de Serap zou zijn als vóór de diagnose. Ik had er alles voor over om terug te gaan en de oude ik mee te nemen naar het heden. Want dan leek het alsof de kanker nooit had plaatsgevonden. Het duurde even om te beseffen dat dat onmogelijk was en me daarbij neer te leggen. Mijn therapeut vertelde me dat ik aan het rouwen was, rouwen om de oude ik. Als een persoon deze aardbol verlaat, dan rouwen de dierbaren om dat mooie mens, want hij is er niet meer. Gelukkig hebben wij het overleefd, dus we zijn er wel nog. Maar er is geen grafsteen van de oude jij, toch is die dood en begraven en dat beseft niet iedereen. Het werd dus tijd om de nieuwe Serap te leren kennen en te omarmen.
Telkens als er zich weer een terugflits voordoet en er tegelijkertijd bepaalde verdrongen herinneringen terugkomen, probeer ik terug naar het hier en nu te treden en besef ik dat ik ‘een survivor’ ben net als zoveel andere ex-kankerpatiënten. Ik klop op hout en toon dankbaarheid voor mijn huidige bestaan en bid dat het niet nogmaals gebeurt. Zo eer ik ook diegene die het niet haalden en net hetzelfde verdienden ♥️.
Serap Can – geschreven op 12 juni 2023.
