De Houthalense Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Elke week geeft ze een kijk in haar hart en deelt ze ervaringen van een andere patiënt. Deze week vertelt ze over de wazige fase tussen scan en bespreking. Volgt er goed of slecht nieuws?
“Als de nieuwe medicatie werkt, dan werkt het echt heel goed. Dan kan het vijf tot tien jaar blijven werken.” Dat is wat de oncoloog ons bij de laatste consultatie vertelde, en wat me is bijgebleven. Het woordje als is cruciaal, want niemand weet op voorhand of een behandeling zal aanslaan - zelfs de dokters niet. Doelgerichte therapie was geen succes; dat is na enkele maanden al gebleken. Nu hebben we alles op het immuunpaard gewed. Na drie maanden experimenteren bevind ik mezelf weer in de onzekere tussenfase waarin alles een waas lijkt: de periode tussen de scans en de uitslag. Ik balanceer precies tussen leven en dood. Aan de ene kant wil ik voor altijd in afwachting blijven, omdat het dan nog altijd goed kan komen. Aan de andere kant wil ik weten waar ik sta, zodat we weer verder kunnen. Want het is niet enkel ik die haar adem inhoudt; mijn naasten doen met me mee.
Na eindeloos wachten volgt le moment suprême: de zenuwslopende resultaatbespreking. Je leeft in spanning toe naar dat beslissende moment. Voor ik het weet, beland ik weer in de wachtstoel en is het aftellen begonnen. De spanning die ik in toom hield, komt volledig los. Vanaf hier heb ik nergens meer vat op en bepaalt mijn verslag mijn lot. Er is goed of slecht nieuws. Dat ene woord met de grootste impact. Als het goed is, ben ik weer een blij en hyper ei; als het slecht is, moet ik mezelf weer van de grond rapen. En bij elke val blijven er steeds minder stukjes van mezelf over om bijeen te lijmen.
“Het is goed, mevrouw, laat me daar al mee beginnen”, zegt de assistente als eerste. Nog voor ze verder gaat, barst ik in huilen uit terwijl ik lach door de tranen heen. Is dit echt of een droom? “Er is zelfs lichte afname, en dat hadden we niet verwacht.” “Dus, even voor de zekerheid: dit is écht goed nieuws?” Ik wil het nogmaals horen om het te geloven. Ik zie bij Onur dezelfde behoefte. De dokter wordt er bijgehaald ter bevestiging en ik knijp mezelf in de arm: nee, dit is echt, en ook mijn grootste droom.
Hartgenoot Dorien (38 - diagnoseleeftijd 35): "Cut the crap en geef me het nieuws."
Tussen scans en resultaatbespreking bevind ik me in niemandsland, overmand door onzekerheid. De vraag of ik mijn kindjes groot mag zien worden, stel ik me dan vaker dan ik zou willen. De zorgeloosheid van vroeger is verdwenen. Alleen al verwacht worden op de afdeling oncologie weegt zwaar. Dus vraag ik altijd om meteen ter zake te komen. Als alles in orde blijkt te zijn, valt er een groot gewicht van mijn schouders. Alsof ik naar het volgende level mag. Geschonden, maar nog steeds in het spel.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 15:
- Het belang van Limburg: “Alles lijkt een waas in deze fase tussen scan en bespreking”: Serap houdt haar adem in voor resultaten | HBVL
- Het Nieuwsblad: “Alles lijkt een waas in deze fase tussen scan en bespreking”: Serap houdt haar adem in voor resultaten | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: “Alles lijkt een waas in deze fase tussen scan en bespreking”: Serap houdt haar adem in voor resultaten | GVA