De Houthalense Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Elke week geeft ze een kijk in haar hart en deelt ze ervaringen van een andere patiënt. Deze week vertelt ze over de angst die haar leven beïnvloedt en de onrust in haar hoofd die niet te stillen valt.
Als je leeft met angst, leef je dan wel? Na de behandeling probeerde ik mijn leven terug op te pakken, maar de tussentijdse scans blijven op mijn agenda staan. Ze doen me alles herleven en drukken me met de neus op de feiten. Angst beïnvloedt soms elke stap die ik zet. Leef ik dan nog echt, of houd ik mezelf gewoon overeind? De chemostorm is misschien gaan liggen, maar ik word nog steeds behandeld. En angst voor een slechte uitslag haalt mijn hele dag overhoop - als een inwendige storm die in een oogopslag alles verwoest. Zelfs toen ik een ‘schone’ scan had en de dokters dachten dat het ergste voorbij was, voelde ik angst tot diep in mijn vezels. Maar dat zie je niet op een MRI. Ik mocht weer vooruitkijken, maar mijn getraumatiseerde hersenen bleven achterom staren. Elk beetje hoofdpijn, vermoeidheid, elke steek of elk kuchje leek een voorbode van een mogelijk herval, en ik was weer vertrokken. Ik leefde toe naar het volgende onderzoek, tot ik weer uitsluitsel zou krijgen. Nu voel ik hetzelfde, maar mijn situatie is intussen verergerd.
In mij woedt onrust die soms niet te stillen valt. Aan mijn buitenkant zie je niets, maar van binnen raast het hevig. Niet zo zichtbaar als een onweersbui, maar even krachtig als een harde wind met code oranje. Er zitten namelijk nog tumoren in mijn lijf – zelfs lichtjes gegroeid sinds de zomer. Ik probeer mezelf af te schermen met afleiding, maar soms overmeestert het angstgevoel me en slaat de storm om in een tornado. Ik voel me dan overdonderd – als een donderslag bij heldere hemel. Alsof ik blind ben voor mijn eigen situatie. Ik besef dat angst altijd een deel van mijn leven zal blijven, want ik ben nog niet veilig. Ik laat het toe, zonder me erin te verliezen. Ik heb geleerd ermee te leven, zeker in deze onzekere fase. Ik leef al zo lang van scan tot scan – en de komende is opnieuw allesbepalend. Tijdens deze woelige periode blijf ik de stilte voor de storm. Maar een ding is zeker: wat er ook raast, niets is sterk genoeg is om mij omver te blazen.
Hartgenoot Nasira (43 - diagnoseleeftijd 38): "Genezen betekent niet dat de angst verdwijnt."
Zelfs na vijf jaar voel ik angst, zeker voor elke scan: mijn hart slaat sneller, ik slaap slecht, en kan me amper concentreren. Elk pijntje lijkt verdacht. Dan ga ik googelen, en dat maakt het erger. Mijn grootste nachtmerrie is dat de kanker onopgemerkt en ongeneeslijk terugkomt, terwijl ik dacht dat alles onder controle was. Dat gevoel laat je nooit echt los. Lotgenotencontact helpt wel. Ik heb al zóveel doorstaan, dus ik probeer in het nu te leven. Maar eerlijk? Het is elke dag een strijd.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 14:
- Het belang van Limburg: “Angst beïnvloedt soms elke stap die ik zet”: hoe vrees voor een slechte scan het leven van Serap altijd weer overhoop haalt | HBVL
- Het Nieuwsblad: “Angst beïnvloedt soms elke stap die ik zet”: hoe vrees voor een slechte scan het leven van Serap altijd weer overhoop haalt | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: “Angst beïnvloedt soms elke stap die ik zet”: hoe vrees voor een slechte scan het leven van Serap altijd weer overhoop haalt | GVA