De Houthalense Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Elke week geeft ze een kijk in haar hart en deelt ze ook ervaringen van een andere patiënt. Vandaag heeft ze het over vriendschap en zelfzorg: “De belangrijkste vriendschap is die met mezelf.”
Ze zeggen weleens dat je je goede vrienden leert kennen tijdens een moeilijke periode. Ik kan dat beamen. Soms werd ik teleurgesteld door iemand van wie ik dacht er onvoorwaardelijk op te kunnen rekenen, maar evengoed kreeg ik steun uit een onverwachte hoek. Sommige vriendschappen verdiepen zich, anderen verdwijnen stilletjes, en je krijgt er nieuwe bij. Dat hoort nu eenmaal bij het leven - en al zeker wanneer dat leven je niet toelacht. Tien jaar geleden kreeg ik een waardevolle les van mijn schoonmoeder, die we helaas verloren aan dezelfde ziekte. “Als jij niet voor jezelf zorgt, zal niemand dat doen.” Dat is ook wat ik in haar zag, en me diep raakte: ondanks haar toestand bleef ze zowel voor ons als voor zichzelf zorgen. Door later zelf ernstig ziek te worden, besefte ik dat we vaak kijken naar wat anderen voor ons doen, maar … kijken we ook weleens naar wat we voor onszelf doen?
Ik ben helemaal anders gaan kijken naar de betekenis van vriendschap, maar ook naar de invulling van zelfzorg. Ik stel me vaak de vragen: hoe goed zorg ik voor mezelf tijdens zware dagen? Kan ik op die momenten wel op mezelf rekenen? We zeggen toch dat we eerst van onszelf moeten houden, vooraleer we liefde kunnen geven? Dat geldt ook voor persoonlijk welzijn: ik geloof dat je eerst je eigen beste vriend moet zijn, vooraleer je anderen kunt toelaten. Vriendschap is waardevol, en ik zou er echt niet zonder kunnen. Maar de belangrijkste vriendschap is die met mezelf - en al zeker sinds ik ziek ben. Ik ben degene die er altijd is: op mijn beste én slechtste dagen. Alleen ik weet wat ik doormaak, ook al schrijf ik open over alles. Het hele verhaal heb je nooit mee.
Sinds de ziekte probeer ik goed voor mezelf te zorgen door mijn geluk en gezondheid op de eerste plaats te zetten. Want als ik dat niet doe, zal niemand dat doen - en dat zouden we eigenlijk ook niet van anderen mogen verwachten. En geloof me: als je een betere vriend bent voor jezelf, ben je dat ook voor de mensen om je heen.
Hartgenoot Melissa (33 - diagnoseleeftijd 32): "Wanneer gaan we nog eens bruisballen?”
Ik besef dat niet elke vriend(in) dezelfde rol hoeft te vervullen: luisteren, helpen, veel of sporadisch berichtjes sturen - alles is even hartverwarmend. Ik ben zachter geworden voor mijn lichaam en bewaak mijn grenzen beter. Zelfzorg is voor mij: een wandeling, een lekkere koffie of even bruisballen. Dat zijn luchtige momenten, los van de kanker, waarop mijn zorgen wegbruisen en ik oprecht kan lachen. Dan ben ik even geen patiënte. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een goede vriendin ben voor mezelf.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 11:
- Het belang van Limburg: Sinds haar ziekte zet Serap Can zichzelf op de eerste plaats: “Als je een betere vriend bent voor jezelf, ben je dat ook voor de mensen om je heen” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Sinds haar ziekte zet Serap Can zichzelf op de eerste plaats: “Als je een betere vriend bent voor jezelf, ben je dat ook voor de mensen om je heen” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Sinds haar ziekte zet Serap Can zichzelf op de eerste plaats: “Als je een betere vriend bent voor jezelf, ben je dat ook voor de mensen om je heen” | GVA