De Houthalense Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Elke week geeft ze een kijk in haar hart en deelt ze ook ervaringen van een andere patiënt. Sinds ze van therapie is veranderd, zet Serap nog meer in op mooie herinneringen voor haar dochters.
“Gaan mijn kinderen mij nog herinneren, mocht de behandeling toch niet aanslaan?” Dat is iets wat al een tijdje door mijn hoofd spookt. Meestal kan ik die gedachten doen bedaren, maar soms bevind ik me in mijn eigen spookhuis, waar de lijken een voor een uit de kast vallen. Gaat Elina weten dat ik haar elke avond liefdevol in haar eigen bed instop, om haar vervolgens elke ochtend naast mij in bed te treffen? Gaat Emilya weten dat ik ‘s morgens haar lievelingsbeleg op haar boterhammen leg, ook al weet ik dat ik het straks zal moeten weggooien omdat ze het niet opkrijgt? Gaan ze zich bewust zijn van het feit dat ik met hart en ziel voor hen ben blijven zorgen, ook al heb ik nu soms zelf zorg nodig? Gaan ze inzien hoe ik hen leerde liefhebben door eerst zelf onvoorwaardelijke liefde te geven?
Ik leef met de ingesteldheid dat wie zaait, zal oogsten - met mijn kinderen als mijn waardevolste zaadjes. Maar sinds we van therapie veranderd zijn en de effectiviteit ervan nog niet kennen, ben ik me ervan bewust dat ik er misschien niet zal zijn om de vruchten te plukken. Daarom beslisten Onur en ik om élke vakantie te proberen op reis te gaan, om samen iets te beleven dat blijft hangen. Ik voel dat we op vakantie meer zijn dan ouders die samen een gezin proberen te runnen; we zijn gewoon onze rustige zelf. Thuis glipt de tijd soms tussen onze vingers door, terwijl we op vakantie vertragen. Het is ook steevast een moment waarop ik alles kan loslaten en gewoon kan genieten van wat is. Wat heb je aan mooie spullen, als je evenzeer herinneringen kunt opbouwen? Herinneringen die zij voor het leven kunnen meenemen - voor als alles ongewild maar noodgedwongen verandert.
Het is een pijnlijk besef om te weten dat mijn tijd misschien beperkt is, maar het is een zalig gevoel om de tijd die ik wél nog heb, zorgvuldig te spenderen. Samen met mijn gezin, dat hun herinneringen aan mij zal koesteren, al kijkend naar de blijvende foto’s waarop ik mijn grootste glimlach vertoon.
Hartgenoot Els (53 – diagnoseleeftijd 43): “De enige zekerheid die we hebben, is het nu.”
Tien jaar geleden kreeg ik schildklierkanker, en vorig jaar zat het in mijn borsten. Sinds ik in remissie ben, stel ik niets meer uit en ben ik gestopt met alles te overdenken. Ik volgde eindelijk mijn passie voor fotografie en kan daarin mijn emoties kwijt. Ik wil nú leuke dingen doen, zoals onze reis naar Sri Lanka. Samen onvergetelijke herinneringen maken is zo belangrijk. Ik wil dat mijn gezin iets heeft om op terug te kijken. De angst voor herval blijft, maar de drang om te leven is groter.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 10:
- Het belang van Limburg: “Zullen ze mij nog herinneren als de behandeling niet aanslaat?”: columniste Serap probeert elke vakantie op reis te gaan | HBVL
- Het Nieuwsblad: “Zullen ze mij nog herinneren als de behandeling niet aanslaat?”: columniste Serap probeert elke vakantie op reis te gaan | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: “Zullen ze mij nog herinneren als de behandeling niet aanslaat?”: columniste Serap probeert elke vakantie op reis te gaan | GVA