De Houthalense Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Ze herinnert zich hoe vastbesloten ze was, na die eerste keer, om alles achter zich te laten. Niet veel later volgde niet nog een, maar twee keer slecht nieuws. En toch blijft ze optimist. Hier geeft ze een kijk in haar hart, samen met een hartgenote.
Je hebt slecht nieuws, en je hebt écht slecht nieuws. Bij het eerste is er hoop op genezing, bij het tweede op verlenging. Maar wat als je drie keer slecht nieuws krijgt? Is dat dan ‘derde keer, goede keer’ of gewoon één keer te veel? Als ik echt eerlijk mag zijn - en dat mag ik hier zeker wel - dan is dat wat mij het verdrietigst maakt. Ik ben 38 jaar en heb al drie keer kanker gehad. Dat is toch wel heel uniek - oftewel: brute pech. Ik weet nog goed hoe ontzettend gelukkig en dankbaar ik was toen ik pas de eerste keer baarmoederhalskanker had overleefd. Ik was vastbesloten om alles achter me laten.
Ik herinner me ook nog dat ik op een warme zomerdag een goede kennis tegenkwam. Ik was met de meisjes te voet onderweg naar het ijssalon. Ik was toen nog heel gesloten over mijn ziekte. Zelfs het woord ‘kanker’ kreeg ik niet over mijn lippen. Ik wist niet eens of hij het wel wist. Maar toch vertelde ik hoe het écht met me ging. En zoals verwacht vertelde hij ook over zijn eigen kankerverhaal. Of beter gezegd: dat van zijn moeder, die ze nog maar pas verloren hadden aan... jawel kanker. Ze was al verschillende keren ziek geweest tot haar lichaam het begaf. Ik luisterde, helemaal van mijn stuk gebracht. Ik vertrok met een positieve mindset, maar kwam thuis met een doemscenario in mijn hoofd. Was dit gewoon het zoveelste kankerverhaal, of beschreef hij, per toeval, mijn toekomst? Zou ik ook blijven hervallen tot ik erbij neerval? Niet veel later kwam mijn ergste nachtmerrie uit: twee hervallen, vlak na elkaar, die me uiteindelijk ongeneeslijk verklaarden.
Toch blijf ik de eeuwige optimistisch en positivist – I can’t help myself. Gelukkig bestaan er ook verhalen met een gunstige afloop en daaraan houd ik me vast. Bovendien geloof ik dat het leven met kanker niet alleen uit pijn en verlies hoeft te bestaan. En ik blijf hopen op een toekomst waarbij kanker niet meer een ziekte is waaraan je sterft, maar waarmee je leert leven.
Hartgenoot Sévérine 52 (50 – diagnoseleeftijd): “Door muziek voel ik wat ik niet kan zeggen.”In februari 2023 had ik een schone mammografie, om dan zeven maanden later uitgezaaide borstkanker te krijgen. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Alle emoties kwamen eraan te pas: angst, boosheid en verdriet. Ik leef nu in alle eerlijkheid: op goede dagen plan ik leuke dingen en op mindere rust ik. Dat simpele, wisselende ritme van omarmen en tegelijk lief zijn voor mezelf houdt me overeind. Het blijft vallen en opstaan. Gelukkig helpen bepaalde liedjes me bij het verwerken.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 7:
- Het belang van Limburg: “Was dit het zoveelste kankerverhaal, of schetste hij per toeval mijn toekomst?”: in het hart van Serap Can | HBVL
- Het Nieuwsblad: “Was dit het zoveelste kankerverhaal, of schetste hij per toeval mijn toekomst?”: in het hart van Serap Can | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: “Was dit het zoveelste kankerverhaal, of schetste hij per toeval mijn toekomst?”: in het hart van Serap Can | GVA