Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer
kanker. September is de maand van de gynaecologische kankers en daarom
schrijft ze deze week open over het belang om die kankers uit de taboesfeer te
halen. Hier geeft ze een kijk in haar hart, samen met een hartgenote.
“Je weet toch waarvan je de ziekte krijgt?” vroeg een gynaecoloog aan een vriendin toen ze een uitstrijkje wilde. Mijn situatie had haar extra behoedzaam gemaakt maar de reactie van de arts was ongepast. Alsof mijn diagnose iets zegt over mijn seksleven. Bij een ernstige ziekte hoort geen oordeel - en al zeker niet van een zorgverlener. Zulke opmerkingen zorgen ervoor dat vrouwen nog meer in hun schulp kruipen en daardoor symptomen negeren. Wat dan weer kan leiden tot laattijdige opsporing, met alle gevolgen van dien. Iedereen met een vagina kan gynaecologische kanker krijgen: eierstok-, baarmoeder-, baarmoederhals-, schaamlip- en vaginakanker. Het zijn echter niet de kankersoorten waar je graag over praat, want het betreft je intieme delen en het gaat over je seksualiteit. Dat ik hierover schrijf – als Turkse vrouw – is bijna een wonder.
In het begin zweeg ik ook. Ik wist er te weinig over en schaamde me te hard. Maar nu doorbreek ik dat taboe, want er is geen ruimte voor gêne – en al zeker niet voor victimblaming. Wat velen ook niet weten, is dat de behandeling je vrouwelijkheid aantast. Meteen na de therapie ben ik zowel onvruchtbaar geworden als in de menopauze beland. Twee vliegen in één klap, maar niet op de goede manier. Ik ben dankbaar dat ik mijn twee dochters al had. Anders weet ik niet of ik ooit moeder had kunnen worden. Bovendien moest ik plots leren omgaan met deze gevolgen, zonder enige vorm van begeleiding. Dat maakt dat ik me soms verloren voel in een wereld waar niemand me begrijpt - behalve hartgenoten, maar zij schuilen vaak in de stilte. Of worden daar naartoe geduwd. September is de maand van de gynaecologische kankers. En op 20/09 wordt daar wereldwijd extra aandacht aan besteed. Doe jij ook mee? Deel jouw verhaal op sociale media met #gynaecologischekanker en tag @eenkijkinmijnhart. Door erover te praten werken we de stigma’s weg. Hopelijk leidt dat tot betere zorg én er een eind aan oordelende dokters die je een rotgevoel geven.
Hartgenoot Chloe (36 – diagnoseleeftijd 33): “Ook dat is verlies: intimiteit, affectie en het jonge leven dat ik kende.”
Ondanks regelmatige controles kreeg ik toch uitgezaaide baarmoederhalskanker. Ik vertrouwde blindelings op de uitstrijkjes, maar je buikgevoel volgen is belangrijker. Mensen denken onterecht dat deze kanker te maken heeft met een losbandig seksleven, terwijl bijna iedereen besmet raakt met HPV. De impact van de behandeling is groot. Hoewel ik er volgens velen goed uitzie, is mijn lichaam niet meer hetzelfde. Mijn vagina is zwaar aangetast en dat heeft lichamelijke, emotionele en relationele gevolgen.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 4:
- Het belang van Limburg: Columniste Serap Can vraagt aandacht voor gynaecologische kankers | HBVL
- Het Nieuwsblad: “In het begin zweeg ik ook. Maar nu doorbreek ik het taboe”: Serap vraagt aandacht voor gynaecologische kankers | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: “In het begin zweeg ik ook. Maar nu doorbreek ik het taboe”: Serap vraagt aandacht voor gynaecologische kankers | GVA