Serap Can (38), getrouwd en mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Afgelopen zomer reisde ze met haar gezin door Europa. Op een avond, net voor ze uiteten ging, ontdekte ze een bolletje in haar oksel. Hoe ga je om met angstige voorgevoelens, als je al een paar keer bent hervallen? Hier geeft ze een kijk in haar hart, samen met een hartgenote.
Ken je dat gevoel wanneer de dingen net iets té goed gaan en je aanvoelt dat er iets mis zal gaan? Ik moet nu denken aan dat moment tijdens onze Europese tour. Eindelijk leefde ik mijn droom: ik was met mijn gezin aan de Côte d’Azur en we gingen uiteten. Toen ik, al kijkend in de spiegel, nog even deo wilde smeren, viel mijn oog plots op een bolletje in mijn rechteroksel. Iets wat ik nog nooit had gezien en dat enkel zichtbaar was wanneer ik mijn arm op en neer bewoog. Ik kreeg zowat een beroerte en zakte neer op de toiletbril om op adem te komen. Negeer ik wat ik net zag of vertel ik het aan Onur, en verpest ik zo in een klap onze mooie vakantie? Ik kromp ineens van de stress, tot het gelach van mijn kinderen me bij mijn positieven bracht. Ik besliste om mijn aandacht enkel en alleen op hen te richten. Volgende week staan de onderzoeken gepland en zal ik te weten komen wat het knobbeltje betekent. Dat is net lang genoeg om de kostbare tijd met mijn gezin niet te laten overschaduwen door angst. Ik parkeerde mijn zorgen en koos voor mijn geluk, dat binnenkort misschien kon keren.
Met een slecht voorgevoel onder de CT-scan gerold worden geeft een beklemmend gevoel. Weet ik het slechte nieuws al vóór de dokters, of gaan zij mij kunnen geruststellen? Mijn tranen vloeien over mijn wangen en voor het eerst word ik niet enkel misselijk van de medicatie, maar ook door mijn oncontroleerbare zenuwen. “Mijn oksels staan er toch zeker op, hé?” “Maak je maar geen zorgen”, zegt de verpleegster. Thuis duik ik uit gewoonte in de mynexuzhealth-app op zoek naar resultaten, maar ik word er niet wijzer van. Tot ik onverwachts een telefoontje krijg van het oncologische secretariaat en mijn hart tot stilstand komt. "Uw afspraak wordt verzet naar maandag, voor een privéconsultatie bij de dokter." En ik weet nu al dat er weinig goeds aankomt.
Hartgenoot Sofie (44 – diagnoseleeftijd 24): "Vorig jaar ben ik in Kreta gehuwd met mijn grote liefde."
Op mijn 24ste overleefde ik lymfeklierkanker. En in 2021 kreeg ik de diagnose borstkanker. Twee jaar later ben ik, door uitzaaiingen in mijn botten, bekken en mijn ruggengraat, helaas ongeneeslijk verklaard. Die uitzaaiingen heb ik zelf bij de arts aangegeven, want ik ken mijn lichaam het best. Ik voel wanneer het de verkeerde kant opgaat. Gelukkig ben ik nog steeds behandelbaar, al kamp ik met veel kwaaltjes die er spijtig genoeg bij horen. Ondanks het besef dat ik niet oud zal worden, geniet ik heel bewust van het leven. Mijn motto is dan ook: YOLO!
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 2:
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “En toen viel mijn oog plots op een bolletje in mijn oksel. Ik kreeg zowat een beroerte” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “En toen viel mijn oog plots op een bolletje in mijn oksel. Ik kreeg zowat een beroerte” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “En toen viel mijn oog plots op een bolletje in mijn oksel. Ik kreeg zowat een beroerte” | GVA