Serap Can (38), mama van twee dochters, heeft voor de derde keer kanker. Hoewel ze van elk moment met haar gezin genoot, is ze opgelucht dat de schoolpoorten maandag opnieuw openen. Hier geeft ze elke week een kijk in haar hart, samen met een hartgenote.
Ik geef toe: na twee maanden - dag in, dag uit - met mijn kinderen doorgebracht te hebben, ben ik blij dat 1 september in aantocht is. Want net zoals zij kriebels hebben bij de gedachte aan de eerste schooldag, voel ik kriebels bij het vooruitzicht een leeg huis te hebben. Eenmaal ze door de schoolpoort stappen, keert de rust terug en is er eindelijk weer tijd voor mezelf. Geen speelgoed meer dat de hele vloer bedekt, maar vooral: ik kan opnieuw ongestoord gesprekken voeren. Maar wat ik nog het meeste heb gemist? Een kwartier in volledige stilte in de zetel zitten met warme koffie. Betere cadeaus voor Moederdag bestaan er niet. En nu ik erover nadenk, misschien zou Moederdag moeten samenvallen met de eerste schooldag? 1 september is tenslotte de dag waarop we ons normale leven terugkrijgen, wanneer er weer structuur in de chaos komt. Back to school voor die bengels, back to life voor degenen die hen elke seconde moeten bezighouden. Ze zouden zich maar eens vijf minuten moeten vervelen. Zelfs nadat Emilya een hele dag geravot heeft in een speeltuin, kan ze zeggen: “Mama, ik verveel me”. Kan je dat nu begrijpen? Misschien verwennen we ze gewoon te hard, waardoor ze de echte betekenis van verveling niet kennen. Ik geef ook toe dat ik het niet meer aankan, toch niet meer zoals vroeger. De behandeling en de doktersafspraken gaan gewoon voort, ook tijdens de vakantie. Hierdoor kruip ik meer in mijn hoofd dan ik zou willen. De grote vermoeidheid bleef ook tijdens de vakantie hangen. Ik ben gelukkig redelijk actief voor een kankerpatiënt, maar dat blijkt niet genoeg. "Gotünde kurt mu var?" vroeg mijn mama me als kind. In het Nederlands betekent dat zoiets als "Jij hebt geen stilzittend gat." Dat speelt nu soms in mijn voordeel, maar vaak ga ik over mijn grenzen en kruip ik halfdood in mijn bed. Daarom ben ik blij dat, wanneer de schooldeuren weer openen, er meer tijd vrijkomt en ik kan genieten van mijn rustmomenten. Aan de bedenker van het schoolsysteem: wij moeders danken u.
Hartgenoot Naomi (32 - diagnoseleeftijd 30): "Felice zien lachen en genieten, dat is mijn grootste geluk."
Twee jaar geleden, net voor de zomervakantie, werd er een tumor in mijn sinussen ontdekt. Deze zomer wilden we tijd inhalen en mooie herinneringen creëren, want de kans op herval is groot. Frustrerend is dat mijn lichaam niet meer kan wat het vroeger kon. Doseren en rustmomenten inbouwen, zijn de enige oplossingen. Niet evident met een kind in huis. Daarom snak ik naar 1 september, want dat brengt rust, regelmaat en ruimte om bij te tanken. Tegelijk koester ik alles wat er deze zomer wél lukte.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 1:
- Het belang van Limburg: Serap geeft een kijk in haar hart: “Ik geef toe dat ik het niet meer aankan, niet zoals vroeger” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Serap geeft een kijk in haar hart: “Ik geef toe dat ik het niet meer aankan, niet zoals vroeger” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Serap geeft een kijk in haar hart: “Ik geef toe dat ik het niet meer aankan, niet zoals vroeger” | GVA