Mijn gevoel nr. 7
Een kankerdiagnose krijgen voelt aan als een aardbeving, maar de enige die getroffen is ben jijzelf en niemand merkt iets. Vanaf dat moment weet je dat er fundamenteel iets mis is, maar je hebt geen noodplan en je voelt je machteloos. Alles trilt, de muren en het dak storten in, je spullen liggen allemaal op de grond maar jij bent nog intact. Dit allemaal gebeurt maar dan inwendig. Het gebeurt langzaam maar zeker. Met een kracht van zeker 7.0. of meer.
Je wilt wegvluchten naar buiten, naar een plek die veilig is. Schuilen tot de verwoestende aardbeving voorbij is, maar het zit in je en komt daarom overal met je mee. Er is gewoon geen ontsnappen aan. Wat zal de impact zijn? Overleef ik het of maak ik geen schijn van kans? Een zware aardbeving veroorzaakt normaal gezien veel slachtoffers en grote schade, maar deze treft alleen mij en nu zelfs voor een tweede keer.
Na de verwoesting blijft er alleen nog maar puin over, een herinnering van wat was geweest. Maar daarna komt de wederopbouw en deze gaat traag, steen per steen. Het is zwaar, uitputtend en bij tijden demotiverend maar alles staat in teken van het herstel. Dus je blijft verder gaan tot je terug een glimp van jezelf ziet en je voor de eerste keer terug tevreden bent. Maar dan slaat het noodlot weer toe en vindt er een naschok plaats die al je harde werk sloopt zodat je terug bij af bent.
Dan vraag ik me af: ‘Valt er nog iets te redden? Kom ik dit ooit te boven?’ Alles gebeurt altijd in fasen. Ik ben nog maar bij fase één waarbij ze de inwoners waarschuwen zodat ze het gebouw kunnen ontruimen. Ik ren snel naar buiten, maar kom op een verlaten plek terecht en voel me nog steeds onveilig. Ik voel een tijdsdruk en wens dat ze het gevaar zo snel mogelijk elimineren want ik was al eens hersteld en zelfs nog beter dan ervoor. Nu gaan ze me weer breken maar hopelijk niet tot er niets meer over is.
Serap Can – geschreven op 3 mei 2023.
Ik schreef dit gevoel nadat de herval bevestigd werd door de PET-scan, maar er nog geen zekerheid was over de behandeling. Op 5 mei verzekerde de briljante longchirurg dat hij de tumor kon wegsnijden. Onze wereld stopte met beven en we hielden elkaar stevig vast, want er was terug hoop en hoop doet leven ♥️.
