Als mama van twee dochters gaf ze de laatste maanden in Billie wekelijks een kijk in haar hart. Deze zomer doet ze een roadtrip door Europa met haar gezin, en wij mogen mee. “Hoewel de ziekte altijd de rode draad blijft, is het thema deze keer: reizen met kleine kinderen. Want de zomer heeft iets magisch waar we allemaal naar uitkijken. Ik misschien iets meer dan een ander, want ik voel de druk van ‘nu of nooit’ meer dan ooit.”
Annecy
Nieuwe gewoontes creëer je ook op vakantie. Elke ochtend drinken Onur en ik onze koffie en genieten in stilte van een prachtig uitzicht op het meer van Annecy, onze laatste bestemming. In stilte, want de meisjes zet ik met hun cornflakes voor hun tablets - de enige manier om ze tien minuten te laten zwijgen. In dat moment, met onze handen verstrengeld, bezinnen we ons op de dag. Diep van binnen hoop ik dat we dit kunnen blijven doen tot onze handen volledig verrimpeld zijn. Maar met een "toe, mama, drink die koffie snel op!" haalt Elina me uit mijn dagdromen.
Een Frans stadje, gelegen aan het gelijknamige prachtige meer met een vleugje Zwitserse charme: dat is Annecy. Het ‘Venetië van de Alpen’ wordt het wel eens genoemd, al vind ik dat wat overdreven. Dat ik een fan ben van mooie uitzichten en de natuur is ondertussen wel duidelijk. Dus koos ik ons appartement ook om die reden. Onur vindt het hier eerst maar niks, zeker na een week in Côte d'Azur. Volgens hem waren we na zo’n hoogtepunt beter meteen naar huis doorgereden. Maar zodra we aan de oevers van het meer komen, draait hij bij en snapt waarom ik deze tussenstop nog wilde maken. Het meer is gigantisch en overal zie je mensen fietsen, wandelen, zwemmen of zonnen. ik ben op slag verliefd op de relaxte sfeer. Eigenlijk wilden we het hele meer rond fietsen, maar niet alles loopt zoals gepland. Dus rijden we rond tot we een mooi plekje vinden om te gaan zitten. En dat zijn er veel, maar er is geen stukje gras meer vrij. We passeren een strand, maar ik moet kokhalzen van de kleur van het water. Het lijkt eerder op een riolering. “Dat is normaal bij een meer, dat wil niet automatisch zeggen dat het vuil is”, legt Onur uit. We beslissen toch maar om nog wat verder te rijden en stoppen bij een houten steiger. Hier is het water verbazend helder en het panoramisch uitzicht over het meer krijgen we er gratis bij. Eenmaal in het water krijg ik de kriebels van de grond onder mijn voeten die meer weg heeft van klei dan van zand. Emilya blijft, net als ik, op wat stenen staan en Elina huilt, omdat papa niet onmiddellijk mee het water springt. Maar overal rondom ons zie ik mensen suppen, kanovaren, wakeboarden, zwemmen of simpelweg genieten van het water. Even later zit ik in mijn strandstoel - terwijl Elina mij geen seconde rust gunt - staar ik naar het water en flitsen er beelden van de afgelopen drie weken voorbij. Ik besef dat dit een van de beste vakanties ooit is én hoe hard ik bof dat ik dit mag meemaken. Voor het eerst in mijn leven kan ik twee dingen die ik het liefst doe combineren: reizen en schrijven. En dit smaakt naar meer!
Genève
Wat doe je als het de héle dag regent én je slechts op een half uur rijden van Zwitserland zit? Dan steek je de grens over en ga je naar een overdekte buitenspeeltuin in Genève. "Wow, ik ben zo blij met zulke ouders", roept Emilya enthousiast als we daar aankomen. "Bedankt om ons hierheen te brengen", zegt ook Elina en ze knuffelt mijn been. Yatouland is dé droom van elk kind: een speelparadijs vol met springkastelen en waterspelletjes. De meisjes trekken meteen hun zwempakjes aan en proberen samen - wel bibberend van de kou - elk toestel uit. Of liever, Elina gaat wel mee, maar blijft vaak bang bovenaan de trap staan kijken hoe haar grote zus wel overal af durft te glijden.
Tevreden en met blauwe lippen rijden we naar het centrum van de stad, op zoek naar één van de grootste fonteinen ter wereld: de Jet d'eau. Met een snelheid van 200 km per uur wordt er per seconde 450 liter water tot 140 meter hoog de lucht in gespoten. Spectaculair en zichtbaar vanuit elke hoek van de stad. We kijken toe hoe iedereen tracht de straal zo dicht mogelijk te benaderen, om die vervolgens zo volledig mogelijk in beeld te krijgen. Wij blijven echter aan de rand van het meer zitten, genietend van de zwanen en eenden die voorbij zwemmen. "Het is hier echt zo romantisch", zeg ik tevreden tegen Onur, waarbij hij zijn arm over mijn schouders legt. Het mooiste aan een vakantie is wanneer je onverwachts op iets heel bijzonders stuit. Zo komen we tijdens het wandelen plots terecht bij een festival. We zien mensen salsadansen en doen vrolijk mee. Dat leidt uiteraard tot een discussie tussen de meisjes over wie met wie mag dansen, waardoor Onur en ik amper de kans krijgen om samen te dansen. Wat verderop ontdekken we opnieuw een mooi strandje, met een verborgen speeltuin onder een grote boom. Terwijl we plaatsnemen, zien we dat de anderen naar een enorm scherm staren. Blijkbaar zijn we getuigen van het Europees kampioenschap vrouwenvoetbal. Wat een gelukkig toeval. "Zou het niet geweldig zijn om hier te wonen? Na een week hard werken, kom je hier in het weekend een duikje nemen en ontspannen", droom ik hardop. "We willen altijd wat we niet hebben", reageert Onur onverschillig. Ik blijf in stilte verder malen: als ik niet ziek was, waren mijn dromen onbeperkt. Op de terugweg naar België worden we getrakteerd op een schitterende zonsondergang, die de hemel oranje kleurt. En de regenboog die langs me verschijnt, geeft me een tikkeltje hoop: alles komt altijd goed.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Reiscolumn nr. 5
- Het belang van Limburg: De roadtrip van Serap (slot): “Ik besef hoe hard ik bof, dat ik dit mag beleven” | HBVL
- Het Nieuwsblad: De roadtrip van Serap (slot): “Ik besef hoe hard ik bof, dat ik dit mag beleven” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: De roadtrip van Serap (slot): “Ik besef hoe hard ik bof, dat ik dit mag beleven” | GVA