Als mama van twee dochters gaf ze de laatste maanden in Billie wekelijks een kijk in haar hart. Deze zomer doet ze een roadtrip door Europa met haar gezin, en wij mogen mee. “Hoewel de ziekte altijd de rode draad blijft, is het thema deze keer: reizen met kleine kinderen. Want de zomer heeft iets magisch waar we allemaal naar uitkijken. Ik misschien iets meer dan een ander, want ik voel de druk van ‘nu of nooit’ meer dan ooit.”
Poggibonsi
Vastzitten door de gietende regen - in de auto op de parking van een supermarkt - is niet echt hoe ik mijn vakantie in Italië had voorgesteld. Gelukkig begon de dag met een ontbijt in de tuin van ons charmante vakantiehuis waarvan het meubilair lijkt te dateren uit de middeleeuwen – net als de eigenaars die ons opwachten bij aankomst. Na een vriendelijke "buonasera" krijg ik meteen uitleg over het recyclagesysteem. Alsof wij dat niet kennen, maar toch: het maakt bij mij wel een goede, eerste indruk. Nog een pluspunt is dat we kunnen genieten van het zwembad dat iets hogerop is gelegen. Het staat open voor alle huurders van een huisje, maar die zijn voorlopig nergens te bespeuren. "Het zwembad is precies helemaal van ons", verkondigt Emilya vrolijk. Ik word net zo vrolijk van de natuur rondom ons: fotogenieke heuvels en prachtige olijfbomen, terwijl de krekels ons enige gezelschap zijn. Het is dé plek waar ik tot rust kom, terwijl de kinderen alles bijeen schreeuwen. Ik haal veel vreugde uit dit soort verlatenheid: het lijkt alsof we alleen op deze wereld zijn. Maar plots baden we in de felle regen in plaats van de beloofde zon. “Wat doe je met kinderen als het de hele dag regent?” Je pingpongt binnenshuis en, zodra de zon doorbreekt, verplaats je het spelletje naar de pingpongtafel buiten. Terwijl Onur de regels uitlegt aan Emilya, plast Elina in het gras en bewonder ik de regenboog die hoog boven ons huis verschijnt. Wat ben ik blij dat we in een bijna verlaten huisje zitten en niet in een luxueuze all-in.
San Gimignano
Een bezoekje aan de Manhattan van de Middeleeuwen begint met een zoektocht naar het beste souvenir en eindigt met een huilende Emilya, die ‘ocharme’ niets kon vinden. Elina ontdekte een magische toverstaf, ik ben blij met mijn zoutvaatje en Onur pronkt met een middeleeuwse wandelstok, die in een moordwapen verandert door het verborgen mes binnenin. Ik gebruik de stok om omhoog te klimmen en zie mensen me raar aanstaren. Op momenten als deze – als ik zie dat mijn kinderen een betere conditie hebben dan ik - treur ik om mijn gezondheid. Tegelijkertijd ben ik dankbaar om in dit oude, autoluwe en ommuurde stadje rond te mogen lopen en te kunnen proeven van een ijsje van een prijswinnend ijssalon. Al verdienen ze hier veeleer een award voor slechtste klantenservice. Het hoogtepunt is het beklimmen van de Torre Grossa. Vroeger een manier om zich te verdedigen tegen aanvallen van buitenaf, nu een prachtig uitkijkpunt. Jammer genoeg niet voor ons, want we komen nét te laat om naar binnen te kunnen. Dat komt omdat we uitgehongerd het eerste het beste restaurant op het sfeervolle driehoekige plein - waar wij een wens doen in de wensput uit 1287 – binnengegaan zijn. Achteraf gezien waren er véél betere en authentiekere restaurants, maar daar moet je eerst geduldig voor rondwandelen, iets wat wij niet kunnen met twee jonge kinderen.
Vada White Beach
Wanneer er zoveel wind staat dat de vissen uit het water vliegen, kun je wel stellen dat het extreem winderig is. Ik wil het water op Vada white beach uittesten, maar dan zie ik ineens een piepklein visje spartelen op het droge. Als een echte redder in nood pak ik het op en gooi ik het terug in het wilde water. Het prachtige witte strand en de verdwaalde boomstammen die aan de Caraïben doen denken, maken veel goed. Als zwemmen te gevaarlijk is, bouw je een zandkasteel. Onurs favoriete activiteit. Wanneer de kinderen huilend en ruziënd om mij heen lopen, omdat Elina Emilya’s kasteel kapotgemaakt heeft – en daarmee ook haar hart – graaft Onur nog als enige verder. De warme douche bij de enige strandbar spoelt, vlak voor onze tien minuten durende wandeling naar de parking, alle achtergebleven zandkorrels van ons af.
Lungomare Alberto Sordi
Als er iets is waar ik enorm dankbaar voor ben, dan is het wel dat ik mijn eetlust heb kunnen behouden tijdens en na de chemo. Na een prachtige wandeling langs de promenade van Lungomare Alberto Sordi - die start bij baai van Ausonia en eindigt bij een culinair paradijs La Baracchina, genieten we van een iets duurdere maaltijd om duimen en vingers bij af te likken. Op deze momenten ben ik het gelukkigst. De promenade is vernoemd naar een Italiaanse acteur, die Castiglioncello – net als andere beroemdheden, zo getuigen de villa’s in de buurt – vaak bezocht. De korte wandeling loopt volledig langs de kustlijn en door de felle wind is het water wild en de golven hoog, waardoor we moeten rennen om niet nat te worden. Aan het restaurant genieten we van het uitzicht en terwijl we de golven horen breken op het buitenterras, vullen de meisjes de zee met nog meer stenen.
Siena
Een grote stad, zoals Siena, bezoeken met twee kleine kinderen is allesbehalve evident. Het begint al met de vermoeiende wandeling van de parking naar de autoluwe stad, die ook nog eens 322 meter hoger is gelegen. Onur heeft pijn aan zijn schouders, dus ik zet de zeurende Elina op mijn rug. We komen aan op het drukke, schelpvormige plein: de Piazza del Campo. Ik snak naar een cappuccino, maar een zitplaats vinden tussen alle restaurants is makkelijker gezegd dan gedaan. Behalve eten en drinken kun je in Italië ook goed shoppen - dat zie je ook aan alle zakjes die de zwerm toeristen met zich meedragen. We schuimen de gezellige, nauwe straatjes af op zoek naar the next best thing. Maar zoals gewoonlijk zijn we te laat, omdat we afgeleid worden door de eindeloze eisenlijst van de kinderen. Deze keer zoeken we naar het meest exclusieve restaurant, maar doordat we het niet eens kunnen worden, wandelen we terug naar het hart van de stad – waar alle wegen sowieso naartoe leiden. We belanden opnieuw in een van die chique restaurants, die allemaal op elkaar lijken en waar de bediening te wensen overlaat. De kinderen huppelen giechelend de auto in, want bergaf is sowieso veel leuker.
Pisa
Als je vanuit Italië onderweg bent naar Frankrijk, stop je natuurlijk bij de beroemde scheve toren van Pisa voor een iconische foto. Je weet wel: die ene foto waarbij het lijkt of je de toren omduwt. Wat mij in Pisa vooral opvalt, is de hitte. Normaal gezien floreer ik in de zon en warmte, maar hier voel ik de vapeurkes opkomen en raak ik helemaal gestrest. "Kalmeer gewoon een beetje", is Onurs advies. Al wapperend loop ik verder door de mooie straten met overal dezelfde donkerrode parasols. Die waaier werd trouwens hardhandig in mijn armen geduwd door een straatverkoper, die de stoom wellicht uit mijn oren zag komen. Via TripAdvisor komen we terecht bij Branzo, een visrestaurant dat je normaal niet vanzelf tegenkomt. "There is only fish", zegt de serveerster. Al denkt Elina dat er malse kip op haar burger ligt. Na het middagmaal wil Onur shoppen, maar de winkels zijn gesloten. Blijkbaar houden ze in Italië een siësta van enkele uren. Er zit duidelijk een patroon in deze vakantie: we zijn steeds nét te laat. Gelukkig maken we ondertussen de mooiste herinneringen en dat is het enige wat telt.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Reiscolumn nr. 3
- Het belang van Limburg: De roadtrip van Serap: “Wat ben ik blij dat we in een bijna verlaten huisje zitten” | HBVL
- Het Nieuwsblad: De roadtrip van Serap (3): “Wat ben ik blij dat we in een bijna verlaten huisje zitten” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: De roadtrip van Serap (3): “Wat ben ik blij dat we in een bijna verlaten huisje zitten” | GVA