Als mama van twee dochters gaf ze de laatste maanden in Billie wekelijks een kijk in haar hart. Deze zomer doet ze een roadtrip door Europa met haar gezin, en wij mogen mee. “Hoewel de ziekte altijd de rode draad blijft, is het thema deze keer: reizen met kleine kinderen. Want de zomer heeft iets magisch waar we allemaal naar uitkijken. Ik misschien iets meer dan een ander, want ik voel de druk van ‘nu of nooit’ meer dan ooit.”
Wanneer je wakker wordt in een droomhuis met het prachtigste uitzicht ooit en met de woorden: "Mama, het doet pijn als ik slik”, dan weet je dat je planning overhoop ligt. In het Zwitserse dorpje Kandersteg kunnen we gelukkig direct terecht bij de dokter met een eigen apotheek. Zo onderzoekt hij ook ineens het oor van Elina. Nu zijn beide kinderen ziek en de tickets voor alle activiteiten zitten al in mijn mailbox. Gelukkig voel ik een onbeschrijfelijke rust in onze chalet waarbij mijn blik voortdurend naar buiten glijdt. Ik kan niet geloven hoe prachtig het is. “De mensen moeten hier toch zo gelukkig en gezond zijn?”
Oeschinenmeer
"Wooow", zeg ik tien keer achter elkaar, al springend in de lucht. Op 1.682 meter hoogte, tussen de imposante bergen, omringd door een oase van groen, bevinden we ons op een kindvriendelijk wandelpad van dertig minuten. Terwijl de meisjes de hele tijd zeuren - "Mijn voeten doen pijn, hoelang nog, mama?” - neem ik ontelbare foto’s. We zien een taxi passeren en beslissen nu al dat we die op de terugweg zullen nemen. Eenmaal aangekomen, worden we beloond met een zicht op het adembenemende Oeschinenmeer: UNESCO-werelderfgoed en een toeristische trekpleister. Dat merk je aan de prijs die ik betaalde om hier te geraken. Zelfs de vijftien minuten durende rit in de kabelbaan is een beleving op zich. Elina zit bang op Onurs schoot, terwijl Emilya en ik bewonderend om ons heen kijken. "Daar wil ik in, mama", zegt Emiya. "Een bootje? Dat is te zwaar werk, Emilya", antwoord ik. "Oh, ik roei wel hoor", zegt Onur en dat doet hij ook ijverig. Vooral omdat hij graag bij de waterval wil komen, die aan het einde van het meer ligt. Eenmaal daar beseft hij dat de terugweg dubbel zo zwaar is, want dat is tegen de stroom in. "Dat doe ik nooit meer", zegt Emilya zichtbaar teleurgesteld. Roeien op het smeltwater dat uit de bergen komt, is een unieke ervaring, maar met twee zieke kindjes misschien niet de slimste beslissing.
Harder klum
Op vakantie vallen sommige dingen tegen. Zoals ons bezoekje aan de berg Harder Klum. Op 1.322 meter hoog heb je het beste uitzicht over het mooie dorpje Interlaken: de plek waar je ook de kabelbaan naar boven neemt. Bij the view point, waar iedereen zich verzamelt voor een Instagram-foto, heb je een indrukwekkend uitzicht over de twee meren die net hieronder samenkomen: het meer van Thun en Brienz. Voor dat laatste zien we, op weg naar het treinstation, mensen spontaan uit de kleren gaan om erin te duiken. Wij zullen helaas geen getuige zijn van het veelbesproken panorama, want het is volledig bewolkt, en ik moeten lachen te midden van de miserie. We liepen door de mist die het landschap een mysterieuze uitstraling geeft en komen aan bij het enige restaurant dat volgens Tripadvisor lekker eten serveert. Inderdaad, de burgers zijn heerlijk, maar de geur die rond alle tafels hangt, allesbehalve. Naar Zwitserland hoef je in ieder geval niet voor de keuken te komen. Wonder boven wonder breekt tijdens het eten de zon stilletjes door, en af en toe krijgen we een glimp van het fenomeen te zien. Tijdens onze afdaal klaart de lucht helemaal op en ik kan mijn geluk niet op. We zijn toch niet voor niets helemaal naar boven gereisd! Daar, zittend op de eerste rij van het treintje, vraag ik mezelf af: ‘Is dit het mooiste van Zwitserland? Ik ben ervan overtuigd dat we nog maar het topje van de berg hebben gezien.
Schynige Platte
De top van de berg Schynige Platte bereiken we met de trein, een rit die veeleer aanvoelt alsof we in een levensecht schilderij zitten. Het kunstwerk is het steeds veranderende landschap waarbij wij een vip-zitje hebben dat ons 2.076 meter hoog brengt. Elke bocht die we nemen, vormt een nieuwe compositie. Vanaf hier heb je zelfs een nog beter overzicht over de twee meren. Eenmaal boven horen we niets behalve het geluid van de wind die tussen de bergen raast, en het kabaal van onze luide kinderen die van een veel te snelle glijbaan afglijden. Terwijl anderen de wandelroutes ontdekken, eten wij een ijsje bij het restaurant met een spectaculair uitzicht. We wilden de korte wandelroute Daube uittesten, maar onderweg naar het toilet stoot Elina keihard haar ontstoken oor en hyperventileert ze bijna van de pijn. Dus beslissen we om gewoon hier te blijven, en te genieten. Ik zie dat Onur ook keihard meedoet. Hij is duidelijk onder de indruk is en dat maakt mij gelukkig. Met de zon op mijn snoet en een briesje op mijn gezicht voel ik me volledig zen worden onderweg naar beneden. Met Elina slapend op mijn schoot, adem ik de propere lucht en de geur van de bomen diep in en bid dat er genezende krachten zijn in dit vredige moment. En ik betreur dat dit onze laatste dag is.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Reiscolumn nr. 2
- Het belang van Limburg: Op vakantie vallen sommige dingen al eens tegen: “Dé trekpleister met het mooiste uitzicht ... alleen zien wij niks” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Op vakantie vallen sommige dingen al eens tegen: “Dé trekpleister met het mooiste uitzicht ... alleen zien wij niks” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Op vakantie vallen sommige dingen al eens tegen: “Dé trekpleister met het mooiste uitzicht ... alleen zien wij niks” | GVA