Als mama van twee dochters gaf ze de laatste maanden in Billie wekelijks een kijk in haar hart. Deze zomer doet ze een roadtrip door Europa met haar gezin, en wij mogen mee. “Hoewel de ziekte altijd de rode draad blijft, is het thema deze keer: reizen met kleine kinderen. Want de zomer heeft iets magisch waar we allemaal naar uitkijken. Ik misschien iets meer dan een ander, want ik voel de druk van ‘nu of nooit’ meer dan ooit.”
"Hoelang gaan we kantie, mama?" "Haha, Elina zei kantie." Ik kijk met een gelukzalige blik naar mijn kinderen, want ik deel hun enthousiasme. Er is nog veel te doen voordat we kunnen vertrekken. Daardoor voel ik me enkele dagen onrustig en ik word zenuwachtig naarmate de Europese autoreis, die al even op mijn wishlist staat, dichterbij komt. Nu het echt gaat gebeuren en ik jullie mag meenemen als reisgenoten, voel ik extra druk op mijn schouders. De vakantie móét precies goed gaan - al is dat een onrealistische aanname. Zeker als je met kinderen reist, zijn er duizenden dingen die mis kunnen gaan. En de regendruppels die in het weerbericht voor Zwitserland verschijnen, stellen me niet echt gerust.
Camping de la Liez
"Ik waarschuw je: het is een camping en onze slaapplek is...speciaal", zeg ik een half uur voor aankomst. Onur bekijkt me bedachtzaam. Ik mocht alles regelen, dus hij weet van niets. Onur houdt van luxe, en de eerste locatie is dat zeker niet. De camping ligt aan een meer, en dat merk je aan de route: de straten worden smaller en de huizen schaars. "Gelukkig zijn we niet met mijn auto gekomen", merkt Onur droogjes op. We rijden direct door naar onze safaritent, of beter gezegd: onze oven. Buiten is het 35°C, maar binnen is het zeker 10 graden warmer. "Hoezo, er is geen douche?" "Blijkbaar." "Dat heb je me wel niet gezegd, he." "Het is een camping, wat had je anders verwacht?" "Hoelang blijven we hier?" "Twee nachten." Ik zie Onur in zichzelf keren; dat doet hij altijd als hij boos is. We zetten alle tentdoeken open in de hoop op verkoeling, maar dat maakt het ook een opendeurdag voor alle beesten. Wat heb ik gedaan, gaat er door me heen. Zeker als ik Onur slechtgezind de auto zie leegmaken. De meisjes zijn laaiend enthousiast en discussiëren fel over wie waar gaat slapen. Dat stelt me toch wat gerust.
Lac de la Liez
Wanneer heel Europa kreunt onder een hittegolf, ben ik blij dat we ons kunnen verschuilen onder enkele bomen bij het meer van Liez. Het is hier zó rustig dat we even dachten dat de camping gesloten was. "Het is de eerste dag van de vakantie, dat zou raar zijn," zeg ik aarzelend. Ik zie anderen mondjesmaat plaatsnemen in de schaduw en enkelen vertoeven in het water. De meisjes springen er ook meteen in, en wij genieten van de rust en het uitzicht. Niet enkel de prachtige natuur en de stilte spreken me hier aan, maar ook de temperatuur van het water. Ik zie een bordje met: “La météo 35°, l'eau 28°”. Hoe warm het buiten ook is, ik hou er niet van om in koud water te zwemmen. Ik hou eigenlijk helemaal niet van zwemmen. Ik ben het type dat zich nat maakt en dan gaat zonnebaden. Doordat het water zo ondiep is, zit ik toch in het water samen met Elina die vrolijk rond me heen springt. Zij houdt zich bezig met het vangen van visjes en het uitzoeken van de mooiste steentjes - die steentjes die altijd zoekraken zodra de vakantie voorbij is. Maar voor nu bewaren we ze in een kartonnen beker waarin ook Emilya's schelpen zitten. Voor de sportievelingen en mensen met een groot uithoudingsvermogen zijn er grote springkussens en glijbanen iets verderop in het water. Ik geef toe: mocht ik nog jong zijn, dan was dit echt een paradijs geweest. Maar in dit weer en met mijn gezondheid, pas ik. Zeker omdat ik al moe werd van de wandeling hiernaartoe. Onur en Emilya testen het avontuurlijke parcours wel uit en komen bekaf, maar tevreden terug.
Langres
Onderweg naar Langres, een oud, klein en autoluw stadje op tien minuten van onze camping, valt Elina in een diepe slaap en wordt pas wakker in het restaurant. Onur draagt haar de hele weg. Hoewel de stad autoluw zou moeten zijn, en ik enthousiast midden op straat loop, rijdt er af en toe toch een auto voorbij. “Zo luw moet het dan toch niet zijn?” Wij parkeerden onze auto alvast buiten de stadsmuren en namen een lift naar boven - een heel leuke manier om een stad binnen te komen. Emilya vond het alvast heel eng, en Elina sliep er gewoon doorheen. Halverwege onze pizza ontwaakt Elina moeizaam, met rode ogen. Ik heb nog nooit een kind rechtop zien slapen op een stoel. Zo zie je maar hoe vermoeiend een autoreis en een hele dag zwemmen kunnen zijn. En zo weet ik dat Elina zich vandaag goed heeft geamuseerd. Dat stemt me tevreden.
Open geest
Tijdens de tweede snikhete nacht maakt Emilya ons huilend en met koorts wakker. Vijf minuten nadat we vertrekken naar onze tweede bestemming, geeft ze ook nog eens over. Ja lap, de vakantie moet nog echt beginnen - dit was maar een pitstop - en er is al eentje ziek. “Waarom worden kinderen altijd ziek op vakantie?” Zij baalt er ook enorm van en toont dat door de hele rit te jammeren. Ik leer nu al dat je voor zo'n roadtrip echt een open geest moet hebben en moet genieten van de kleine dingen. Zoals Emilya die onder de veel te kleine douche zegt: "Dit is de beste vakantie ooit!" En Onur die heel blij de auto inlaadt voor ons chalet mét douche in Zwitserland.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Reiscolumn nr. 1
- Het belang van Limburg: COLUMN. Alles tot in de puntjes voorbereid en dan ... “Waarom worden kinderen altijd ziek op vakantie?” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Alles tot in de puntjes voorbereid en dan ... “Waarom worden kinderen altijd ziek op vakantie?” | Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Alles tot in de puntjes voorbereid en dan ... “Waarom worden kinderen altijd ziek op vakantie?” | GVA