Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Ik ben zachtaardig, eerlijk, gedreven en onbevreesd. Aangenaam, ik ben de Serap ná de kanker(s). Al die ingrediënten zaten er al in, maar hadden wat tijd nodig om te rijzen. Nu kan je lekker kneden in mijn kankerdeeg. Oké, ik geef toe: een rare metafoor. Maar een rebel hoort ook bij mijn omschrijving - dus verwoord ik het zo. Na alles wat ik heb moeten doorstaan, zou je voor minder.
Eerlijk en direct ben ik altijd geweest, maar nu is dat het eerste wat je aan me zal merken. Ik vind dingen verbloemen ontzettend veel tijdverlies - en tijd is me kostbaar. Daardoor ga ik recht op mijn doel af. Mijn gedrevenheid kan ik niet onder stoelen of onder banken steken. Als ik iets graag doe of ergens blij van word, spat mijn enthousiasme ervan af. Ik besef ook dat ik mijn dromen nú wil bereiken - voor het te laat is. Daardoor neem ik vaak veel hooi op mijn vork en werk ik hard om te bereiken wat ik voor ogen heb. Zo groeide een blog uit tot een boek - en nu ben ik begonnen aan mijn tweede. Was ik eerder passieloos geweest, had je nu ook mijn column niet vast. Als er iets is waar ik het meest trots op ben, zijn dat mijn ‘kankerballen’. Ze groeiden aan mijn lijf na Tummy I en bleven groeien na elke bijkomende diagnose. Ze zorgen ervoor dat ik durf toon in moeilijke en uitdagende momenten. Angst houdt me niet meer tegen. Het heeft meer deuren voor me geopend dan de onzekere, bange Serap ooit had gekund. De levensbedreigende ziekte waar je machteloos tegenover staat, verandert niet alleen je leven, maar ook jou. En zeker mijn gedrag ten opzichte van mijn kinderen.
Gisteren nog stuurde ik Emilya streng naar boven en zei dat ze direct moest slapen, want het was laat geworden. Vijf minuten later stond ze alweer naast me en vroeg ze poeslief: "Mag ik alsjeblieft in jouw bed slapen?" Ik ging vrijwel onmiddellijk akkoord. "Dank u, dank u, dank u, mama. Je bent de beste!" Vroeger zou ik resoluut nee hebben gezegd. Nu zegt mijn zachte hart bijna altijd ja, en ik smelt als ze enthousiast reageert om samen met mij tijd te spenderen. Eenmaal in haar tienerjaren kan ik ernaar fluiten - als ik die jaren al mag meemaken. Ik weet dat ik ben veranderd en dat ik zo heb moeten worden. Zo blijf ik alle beproevingen aankunnen en de steeds hogere kankerberg beklimmen.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 22
- Het belang van Limburg: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik ben het meest trots op mijn ‘kankerballen’” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik ben het meest trots op mijn ‘kankerballen’” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik ben het meest trots op mijn ‘kankerballen’” | GVA