Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
"Dit is wat mijn mama zei: Wees niet bang, nee. Je mag fouten maken. Geen probleem." Telkens als Emilya dit liedje hoort, wordt ze superemotioneel. Ze was weer naar Metejoor aan het luisteren - we zijn allebei grote fan - toen Onur en ik in de zetel lagen. De tranen rollen over haar wangen en het verdriet is duidelijk van haar gezicht af te lezen. "Waarom ben je aan het huilen?" vraagt Onur verbaasd. Ik weet waarom. Het is door mij…alweer.
Emilya komt tussen ons in liggen en knuffelt mij stevig. Alsof alleen ik haar kan begrijpen. Zusje ziet het van ver gebeuren en kopieert haar gedrag - iets wat ze de laatste tijd vaak doet. Ik hoor altijd alles dubbel. Als Emilya iets zegt, herhaalt Elina de woorden alsof ze van haarzelf zijn. Ineens liggen we daar, samen met twee kleine, droevige meisjes. Onur vraagt door: "Word je emotioneel door het lied of door wat je voelt als je het hoort? Ik was ook zo toen ik jong was. Ik werd altijd sentimenteel van liedjes. Ik voel het tot in mijn hart. Misschien lijk je op mij." "Ik luister graag naar Metejoor, maar als ik dit liedje hoor, moet ik aan mama denken. Toen mama nog gezond was, zongen we dit lied altijd samen. Toen had ze nog géén kanker, en nu wel. Ik word dan zo verdrietig." "Zullen we Metejoor opbellen en vragen of hij dit liedje in de vuilnisbak gooit? As jij er steeds verdrietig van wordt, dan wil ik het niet meer horen”, grap ik, in een poging de sfeer wat op te vrolijken. Maar ze trapt er niet in en zegt boos: “Nee!”
“Kijk, we zongen dit liedje vroeger en zingen het nog steeds, want ik ben er nog. Hoe mooi is dat?” In plaats van verdrietig te worden om wat is geweest, kunnen we blij zijn met wat we nu hebben, toch? Ik kietel hen allebei tot ze het uitschreeuwen van plezier. Zo, dat is beter. “Kom, ga nog eens lekker dansen met zusje op APT APT’." Het liedje dat ze ondertussen al grijs hebben gedraaid. Ze vliegen allebei van de zetel af en tonen ons hun beste dance moves. En wij? Wij genieten van de show.
Ik vind het goed dat ze alle emoties doorvoelt en ze niet negeert, maar liever zou ik willen dat ze een mooie associatie maakt met dit lied. Eén van mijn oneindige liefde. Dat ze weten dat ik voor altijd van hen hou, want: "Ik zal er altijd zijn. Dit is wat mijn mama zei."
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 21
- Het belang van Limburg: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Niet huilen om een liedje, maar blij zijn om wat we hebben” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Niet huilen om een liedje, maar blij zijn om wat we hebben” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Niet huilen om een liedje, maar blij zijn om wat we hebben” | GVA