Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Soms besef ik niet eens dat ik kanker heb. Zeker niet als ik met andere dingen bezig ben. Ik ploeter een beetje mee in de ratrace van de maatschappij. Zo hoor ik er ook een beetje bij - of toch niet? Ik doe alsof om de dag te trotseren. Er staat al een tijdje een ongewenste rem op mijn leven. Met al mijn kracht probeer ik op de gaspedaal te drukken. Bij momenten gaat het goed vooruit, maar vaak voel ik tegendruk en blijf ik gewoon staan. Zeker als de ziekte steeds terugkeert op het moment dat ik net mijn leven op de rails heb. Ik word in twee richtingen tegelijk getrokken. De ambitieuze, levenslustige Serap wil grote en snelle stappen vooruit zetten, terwijl de kanker me bij mijn vest grijpt en me op mijn plaats zet - bij de buitenbeentjes, tussen de doodzieken en de gezonde mensen. Alsof de tijd stilstaat.
Er lijken precies twee versies van mezelf te bestaan, en ik word constant heen en weer geslingerd tussen die twee. De ongeduldige, gezonde ik die graag naar de toekomst kijkt, droomt, plant, uitkijkt naar dingen - en echt graag leeft. En de even ongeduldige, zieke ik die zich terugtrekt, vertraagt en me confronteert met de realiteit - zij die slechts overleeft. Die tegenstrijdigheid brengt me soms in de war, net als mijn conditie. Ik balanceer tussen geluk en tegenspoed – zonder echt grip op de situatie hebben. Soms verlies ik mijn gewicht en stokt mijn adem, want ik besef: ik heb uitgezaaide longkanker en weet niet hoeveel jaren ik nog cadeau krijg. Dat gevoel is zo overweldigend dat ik het daarom vaak bewust uitzet. Zeker middenin de strijd.
Misschien gaat het niet om kiezen tussen de twee, maar eerder om ruimte te geven aan allebei? Ze leven naast en door elkaar heen, afhankelijk hoe sterk Tummy is. Ik besef dat de 'zieke ik' mijn kwetsbaarheid draagt - en daarmee ook mijn wijsheid. Terwijl mijn 'gezonde ik' mijn dromen en hoop levendig houdt. Beiden hebben elkaar nodig en leren van elkaar. Ze zijn een deel van mijn levensverhaal; het één kan niet verteld worden zonder het ander. Toch hoop ik dat er ooit een einde komt aan mijn kankerverhaal, zodat ik weer kan meeracen - maar dan wel op mijn eigenzinnige manier. Zo blijf ik toch wel altijd die vreemde eend in de bijt, en zo erg vind ik dat eigenlijk niet.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 20
- Het belang van Limburg: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik balanceer tussen hoop en tegenspoed” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik balanceer tussen hoop en tegenspoed” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Serap Can geeft een kijk in haar hart: “Ik balanceer tussen hoop en tegenspoed” | GVA