Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
"Goed nieuws, mevrouw, we hebben toch niets gevonden tijdens het onderzoek. Het bloed dat u verloor tijdens de bevalling en de verdikking die we zagen op uw baarmoederhals, blijken toch niets te zijn." Soms beeld ik me in dat de dokter me deze boodschap meegaf op 24 november 2021, in plaats van het nieuws dat onze wereld deed instorten. Net bevallen van onze tweede dochter drong een kankerdiagnose mijn roze wolk binnen en kleurde die pikzwart.
Dat brengt me bij de volgende vragen: "Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als de ziekte nooit op mijn pad was gekomen? Wat voor persoon zou ik nu zijn? Zou ik gelukkiger zijn geweest? Ik zal het nooit weten. Er zijn zo van die gebeurtenissen die je leven ingrijpend veranderen: kinderen, huwelijk, scheiding, eerste job, rijbewijs, verlies, ziekte - noem maar op. Ze vormen je als mens en je ondergaat onvermijdelijk een transformatie. Ze zeggen weleens "Count your blessings", maar ik voeg eraan toe: "Vergeet je trauma's niet". Ze horen bij de bagage die je met je meedraagt. En mijn zware medische dossier is me soms te veel.
Als ik opnieuw zou mogen beginnen, zonder te vrezen voor mijn leven - zou ik die kans dan met beide handen grijpen? Een deel van mij is helemaal overtuigd: ik druk op de resetknop en vergeet alles. Ik geloof dat ik zorgelozer en daardoor gelukkiger zou zijn. Maar een ander deel vermoedt dat alles om een reden gebeurt. Ik had nooit mijn ware talenten en diepe wensen kunnen ontdekken zonder Tummy. Moet ik hem nu bedanken of net vervloeken?
Het is zoals een haat-liefdeverhouding. Als ik gefrustreerd ben en de pijn voel, dan is er enkel haat. Ik wil hem nooit meer zien en ik ben gefrustreerd dat de tumoren steeds ongewenst terugkeren. In mijn kalme en positieve gemoedstoestand bekijk ik de situatie door een roze bril. Ik ben dankbaar voor de mooie lessen die ik meekreeg. Maar geloof me: ik had ze veel liever op een andere manier gekregen. Zonder te moeten vrezen dat ik mijn oude dag misschien niet zal zien.
Ik geef toe dat dit soort leven zware uitdagingen met zich meebrengt, maar mijn leven ook intens verrijkt. Soms is pijn de drijvende motor voor groei. Het vraagt moed om, door de pijn heen, de lichtpuntjes te blijven zien. En ik zie ze glashelder - zo groeit er alleen maar liefde, over haat heen.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 19
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Ik vermoed dat alles om een reden gebeurt” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Ik vermoed dat alles om een reden gebeurt” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Ik vermoed dat alles om een reden gebeurt” | GVA