Mijn gevoel nr. 6
Hoe komt het dat ik nu in eens een grote drang heb om te schrijven en te delen? Waarom nu pas eigenlijk? In het begin was ik als de dood voor het verspreiden van mijn slechte nieuws. Liefst van al mocht niemand het weten. Dan onderging ik het even allemaal en kwam ik terug alsof mijn neus bloedde. Maar dat gaat helaas niet bij een kankerdiagnose. Wat brengt nu die evolutie van ‘groot geheim’ naar ‘ik schreeuw het van de daken?’ Mijn herval was honderd procent de trigger. Het was die ene aanzet die alles wat opgekropt zat, in beweging bracht.
Mijn hart dat ik eerst achter slot en grendel had gezet, deel ik nu de sleutel van uit omdat ik er nú pas klaar voor ben. Ze zeggen dat je niet moet schrijven met een open wond, maar pas als de wond een litteken is geworden en dat is precies wat ik doe. Het is ook wel super eng om zo iets persoonlijks te delen zonder te weten wat het effect zal zijn. Zal mijn hart uiteindelijk gebroken worden? Daar sta ik niet echt op te wachten. Ik stel mezelf enorm kwetsbaar op en dat is het laatste hoe je mij normaal gezien zou beschrijven. Maar kanker doet iets met een mens.
Na de behandeling en als je je terug een beetje ‘normaal’ begint te voelen, dan pas begint de werkelijke verwerking van wat je hebt meegemaakt. Dan pas valt je frank precies, want net dan is er ruimte om stil te staan en te reflecteren over wat m’n echt heeft meegemaakt. Juist wanneer je leven terug wat ‘normaler’ begint te worden, besef je pas hoe erg alles wel niet is geweest. Slechts als je eruit stapt, realiseer je wat jou allemaal overkomen is. Je was te druk bezig met overleven en je sterk houden dat je nu pas terug begint te leven. Ik wil dolgraag de draad weer oppakken en niet te veel gewicht hechten aan de kankergebeurtenis, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Bovendien heb ik de indruk dat ik door alle fasen die er maar zijn heen ben gegaan, alle emoties die je maar kan hebben heb doorstaan en alle pijn die gepaard gaat met de ziekte heb gevoeld. Nu sta ik op het punt dat ik eindelijk erover wil praten door al mijn gevoelens bloot te leggen – the good and the bad. Maar dan door alles wat er in mijn hoofd spookt en door mijn hart stroomt op te schrijven en te delen en als ik zie dat mensen mijn teksten effectief lezen, maakt mijn gebroken hart een sprongetje.
De eerste keer had ik het heel moeilijk en viel ik in een groot zwart gat (hier lees je later meer over). Deze keer heb ik mijn uitlaatklep gevonden en duik ik in de notities van mijn gsm en type ik tot mijn duimen zeer doen. Dat mondde uiteindelijk uit in deze blogs die overeenkomen met de verschillende lagen van mijn hart en laag per laag, ontdekken jullie alles. Alles wat mij mij maakt en mij hopelijk terug normaal laat voelen.
Wie weet ervaar jij hetzelfde en raakt het ook jouw hart? Dan mag je mij dat altijd laten weten.
Serap Can – geschreven op 16 juni 2023.
