Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
"Als je doodgaat, mama, dan wordt het leven nooit meer zo leuk." Dat is het eerste wat Emilya tegen me zegt wanneer ik ’s avonds bij haar in bed kruip. Samen slapen doen we sinds ik voor het eerst ziek werd. Het is verbazingwekkend hoe snel je je principes overboord gooit als het leven je dierbaar is. "Wij doen zo veel fijne dingen samen: je speelt met me, we kijken tv, we eten chips. Als jij doodgaat, blijf ik alleen achter met papa en Elina. En ik hou zó veel van je", voegt ze er nog aan toe voordat ze in tranen uitbarst.
Dit overvalt me en ik ben even sprakeloos. Het komt vaker voor dan je denkt, en steeds ben ik met stomheid geslagen. Haar heftige emoties komen altijd onverwachts, maar dan ook weer niet. "Schatje, hoe komt het dat je steeds net voor het slapengaan aan zulke droevige dingen denkt? Zo kun je toch niet slapen? Ik probeer zelf altijd aan mooie dingen te denken", zeg ik in een poging haar te sussen. “Als ik in bed lig, denk ik altijd aan alles wat we samen deden die dag. En dan besef ik dat je kanker hebt en kunt doodgaan. Bij je graf, dat naast dat van oma ligt, ga ik alles mooi versieren. Ik ga daar chocolade neerzetten, bloemen en je altijd bezoeken."
Terwijl ik aan alles wil denken behalve aan de dood, confronteert Emilya me er juist mee. Ze geeft me een blik op een toekomst waar ik geen deel van uitmaak. Alleen al de gedachte daaraan doet me ineenkrimpen. Zij spreekt de woorden uit die ik probeer te verdringen. Toch moet ik een manier vinden om haar te troosten. Ik weet dat haar emoties er mogen zijn en dat het goed is om te uiten wat je voelt. Zelf schreef ik 85 gevoelens op in mijn boek. Het zou hypocriet zijn om de hare nu weg te duwen. Ik wil niet dat ze denkt dat ze niet met mij kan praten – zelfs niet over datgene wat nu tussen ons in staat.
Ik hoop dat deze pijnlijke gesprekken vlak voor het slapengaan haar opluchten, zodat ze haar niet achtervolgen in haar dromen. Het laatste wat ik wil, is dat ik later de oorzaak blijk te zijn van haar onverwerkte trauma’s. Dan draag ik liever nu de pijn dan dat Emilya die later moet dragen. Ook al ben ik soms de reden van haar verdriet, ik hoop óók degene te zijn die bijdraagt aan haar emotionele groei - al is dat soms enorm confronterend.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 18
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Later breng ik bloemen en chocolade naar je graf, zegt mijn dochter ineens” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Later breng ik bloemen en chocolade naar je graf, zegt mijn dochter ineens” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Later breng ik bloemen en chocolade naar je graf, zegt mijn dochter ineens” | GVA