Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Ik ben mama vanaf het moment dat ik mijn ogen open tot ik ze 's avonds weer sluit. En zelfs als ik ver in dromenland ben, want vaak voel ik ineens kindervoetjes in mijn bed. Maar ineens werd ik een jonge moeder mét kanker. Er veranderde gigantisch veel, maar mijn kinderen blijven ongewijzigd. Ze hebben dezelfde zorgen en noden als voordien - en nu zelfs meer. Maar ik heb minder te bieden, want ik ben ernstig ziek. Soms vraag ik me af wat het vermoeiendste is: mijn lichaam dat de hele tijd hard werkt of mijn kinderen die me voortdurend nodig hebben. Ze weten dat ik ziek ben, maar beseffen het maar voor vijf procent van de tijd. Voor de rest ben ik supermama, al is er van die super weinig over.
Ik hoor mezelf elke keer 'heel moe' antwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Zelfs Emilya zei laatst: “Je bent altijd moe, mama.” Maar het moederschap is nu eenmaal vermoeiend, en al zeker als je je gezondheid niet mee hebt. Huishouden, hobby's, schoolzaken, nachtelijke onderbrekingen en die eindeloze to-dolijst die je nooit volledig afgevinkt krijgt, hoort er altijd bij - zelfs wanneer je ziek bent. Er zit geen pauzeknop op de moeilijkste job ter wereld. Het is pijnlijk om te beseffen dat diezelfde wereld altijd doordraait, ook als de mijne op zijn kop staat. Ik moet gewoon op een andere manier de ballen hooghouden. Want het aantal ballen verandert niet, enkel mijn kracht om ze in de lucht te houden.
Daarbovenop zijn er die onterechte en oneerlijke schuldgevoelens die ik mezelf steeds aanpraat. Enerzijds wil ik de beste mama ooit zijn, want mijn tijd is misschien gelimiteerd. Anderzijds maken de lichamelijke en mentale veranderingen mij soms onaangenaam. Dus voel ik me een minder goede mama op het moment dat ik de beste wil zijn. Een complexe situatie die ik aan niemand uitgelegd krijg - zelfs niet aan mijn partner, die nu meer hooi op zijn vork krijgt. Ik ben zo dankbaar voor de taken die hij op zich neemt, maar tegelijkertijd zijn het de dingen die mij nu minder goed lukken. Daardoor voel ik me soms slecht. Welkom, vicieuze kankercirkel.
Ik wil niet ondankbaar klinken, want ik heb de liefste en zorgzaamste dochters ooit, een man die door het vuur gaat voor zijn gezin, en ik ben gezegend met veel hulp. Maar oh, wat verlang ik ernaar om weer in mijn kracht te staan. Om weer écht super zijn.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 17
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zelfs Emilya zei laatst: ‘Je bent altijd moe, mama’” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zelfs Emilya zei laatst: ‘Je bent altijd moe, mama’” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zelfs Emilya zei laatst: ‘Je bent altijd moe, mama’” | GVA