Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
"Er is geen groei, maar ook geen verkleining. Dit noemen we een stabilisatie van de ziekte. Ook al hadden we de tumoren graag zien krimpen, is dit ook een goede voorlopige uitkomst. Mocht de kanker in de toekomst toch aanzienlijk groeien, dan moeten we opnieuw ingrijpen met een nieuwe behandeling. Wat dat precies zal zijn, bekijken we op dat moment. Voorlopig krijg je doelgerichte therapie die de ziekte zal vertragen of stabiel zal houden."
Ik hoor de woorden binnenkomen en neem even de tijd om ze te laten bezinken. Ik weet niet goed wat ik van dit nieuws moet denken, of hoe ik mij erbij moet voelen. Na zo'n medische uitleg over mijn huidige toestand en nabije toekomst, verwachten ze altijd een reactie, maar ik sta met een mond vol tanden. Ik ben niet verdrietig, maar ook niet echt blij. Ik zweef ergens tussenin. Ik kan het moeilijk plaatsen. Wat ik wél weet, is dat het geen slecht nieuws is – en daarom goed is. Dus ik ben tevreden en dat is voorlopig voldoende. Zeker na het zware parcours dat ik al heb afgelegd.
Mijn ergste nachtmerrie was 'groei' en dat hoorde ik niet. Heel rooskleurig is het ook niet, maar ik voel de kracht om me erbij neer te leggen. Iets wat ik vroeger niet deed, maar intussen wel heb geleerd. In de afgelopen drieënhalf jaar heb ik al zo veel onderzoeken doorlopen, met uitlopende resultaten. Van heel goed tot superslecht, en alles daartussenin. En telkens was er dezelfde constante: onzekerheid. Ik leerde dat niets is wat het lijkt of loopt zoals je het wenst. Je leert leven in die eeuwige onbekendheid. Ik besef ook dat een schone scan niet per se schoon is, en dat ‘kankervrij’ eigenlijk niet bestaat. En controle? Dat is een illusie - al denken we allemaal dat we het dagelijks uitoefenen, blijkt het verspilde energie. Loslaten en leven in het nu is mijn enige optie.
Kanker hoort nu eenmaal bij mijn leven, al had ik het graag anders gezien. Het went, uiteindelijk. Je leert leven met de dreiging. Angst zal voor de rest van mijn leven een trouwe metgezel zijn en haar piek bereiken om de drie maanden. Onzekerheid zal me ook nooit verlaten. Toch maakt de inktzwarte wolk plaats voor de zon en ik voel haar schijnen. Het is duidelijk dat Tummy III voorlopig blijft. Maar hou je a.u.b. rustig en verwoest me niet. Geef mij een kans om te leven. Liefst zo lang mogelijk.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 15
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Kankervrij bestaat eigenlijk niet” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Kankervrij bestaat eigenlijk niet” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Kankervrij bestaat eigenlijk niet” | GVA