Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Thuis is de ziekte altijd aanwezig, terwijl ik op reis even op een pauzeknop kan drukken. Op die manier ontkoppel ik mezelf van de greep van mijn dagelijkse zorgen. De verre afstand zorgt ervoor dat ik kan ontsnappen aan mijn realiteit. Ik voel me lichter, want Tummy speelt hier geen hoofdrol. Op deze plek is er alleen maar ruimte voor ontspanning, herstel en plezier - de dingen die ik de afgelopen maanden zo heb gemist. Mijn lichaam heeft hard gewerkt en veel te verduren gekregen. Sommigen denken dat het allemaal wel meeviel, maar dat heb ik misschien zo laten uitschijnen. Geloof me: het was een ware hel. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Kanker overkwam mij, maar we hebben er samen onder geleden.
Op vakantie geniet ik van de kleine dingen: de zon op mijn huid, lekker eten, de koele bries, het zand tussen mijn tenen, het gelach van de kinderen en de vrijheid. Niets moet, alles mag. Waaraan zou dit liggen? Is het de afstand, de nieuwe omgeving of zit het tussen onze oren? Ik vraag me af hoe we dat gevoel kunnen vasthouden - ook thuis.
Zolang ik hier ben, neem ik afstand van het leven dat ik ken. Hier kan ik alles vermijden en me distantiëren van de kanker. Alles voelt onwerkelijk, alsof het niet ons maar een ander is overkomen. Het leven dat daar op me staat te wachten, lijkt niet het mijne. Hier voel ik me veilig en gelukkig, al is het maar voor even. Hier en nu hoef ik niets te doorstaan en kan ik alles loslaten. Het leven hier lijkt een droom waarin ik voor eeuwig wil schuilen. Hier bloei ik open, terwijl ik thuis werd afgebroken. Nu de chemobehandeling achter de rug is, kan ik eindelijk beginnen op te bouwen wat de dokters wisten te breken.
Deze reis is voor mij de ideale manier om zowel lichamelijk als mentaal tot rust te komen na een heftige periode. Het is ook een kans om op te laden voordat ik de volgende fase inga. Want de ziekte blijft nog steeds op de achtergrond aanwezig. Ik krijg driewekelijks doelgerichte therapie, en dat voor onbepaalde tijd. Zo blijven de tumoren hopelijk onder controle en kan ik toch mijn leven stukje bij beetje oppikken. Niet wetende hoe ik zal reageren op die verdere therapie. Maar ik ben meer dan alleen mijn ziekte. En nu is het tijd om die Serap opnieuw te leren kennen.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 13
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “De verre afstand zorgt ervoor dat ik kan ontsnappen aan mijn realiteit” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “De verre afstand zorgt ervoor dat ik kan ontsnappen aan mijn realiteit” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “De verre afstand zorgt ervoor dat ik kan ontsnappen aan mijn realiteit” | GVA