Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Zie me hier liggen tussen de oudere mensen. Ik ben letterlijk de jongste van de hoop. Ze bekijken me met medelijden en ieder van ons weet wat de ander denkt: ocharme dat meisje, ze is nog zo jong! Een ziekte die zich normaal gesproken op latere leeftijd manifesteert, kondigde zich bij mij al vroeg aan. Vaak kan ik amper geloven dat dit het leven is dat ik leid. Het lijkt een nachtmerrie waaruit ik binnenkort zal ontwaken, maar het duurt te lang om onecht te zijn. Soms lijkt het alsof ik het levensverhaal van een ander vertel. Maar ook dat is iets wat ik mezelf wijsmaak om met mijn toestand om te gaan. Het is het mijne, al is het verre van wat ik me ooit had voorgesteld.
Ik loop door de chemogangen op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet en ik voel me onwel worden. Overal om me heen zie ik oudere lotgenoten, en ik voel me enorm misplaatst. Wat doe ik hier? Ik hoor hier helemaal niet en toch ben ik hier! Schaamte bekruipt me, alsof ik er zelf iets aan kan doen dat ik hier ben - tussen een hoop mensen die niet op mij lijken. Zie me hier liggen: zwak, grauw en ziek. Dit is niet de look die ik op deze leeftijd voor ogen had. Ik verspil mijn mooiste jaren - letterlijk dan. Wat zouden leeftijdsgenoten nu aan het doen zijn? Druk bezig met hun leven, zonder enig besef van hun gezondheid. Totdat je ernstig ziek bent en je gezondheid het enige is wat telt.
Op de terugweg hoor ik een verpleegster extra luid praten zodat haar patiënt haar zeker hoort. Een andere legt uit hoe chemo precies werkt. Dat weet ondertussen toch iedereen? De naasten zijn jonger, maar nog steeds ouder dan mij. Het lijkt alsof ik in een woonzorgcentrum ben beland waar toevallig iedereen kanker heeft. Op zulke momenten komt de realiteit keihard binnen. Ik voel me verdrietig worden en ik laat een traantje bij Onur. Doordat ik zelden huil, huilt Onur ook nooit in mijn bijzijn, maar nu houdt hij het ook niet droog. Hij zegt hoe trots hij op me is en hoeveel bewondering hij heeft voor de manier waarop ik met mijn situatie omga. En dat het leven gewoon niet altijd eerlijk is. Hopelijk geraken we hierdoor en blijft Tummy voorgoed weg.
De troostende woorden van Onur raken me altijd. Nu de 18 chemo’s bijna achter de rug zijn, verlang ik naar betere tijden en plekken waar ik mezelf mag zijn en thuishoor. Want dit is niet wie ik ben. Dit is waar de kanker me naartoe bracht.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 11
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zie me hier liggen. Dit is niet de look die ik op deze leeftijd voor ogen had” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zie me hier liggen. Dit is niet de look die ik op deze leeftijd voor ogen had” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Zie me hier liggen. Dit is niet de look die ik op deze leeftijd voor ogen had” | GVA