Mijn gevoel nr. 5
De dag waarop het allemaal begon, is de dag van de diagnose. Ik herinner me die dag nog als gisteren en vergeet nooit hoe de professor een stoel nam en zich langs mijn bed installeerde, dat had ik nog nooit meegemaakt en automatisch kwam mijn hart tot stilstand.
Ik voelde het aan mijn water dat er slecht nieuws aankwam en dat waren ook de eerste woorden: ‘Mevrouw, helaas heb ik slecht nieuws.’ En daarna hoor je alleen maar pieeeeeeeeeeep en treed je uit je lichaam. Ik kreeg mijn eerste out-of-body-experience en keek van boven naar mijn man. Hij zat op het puntje van zijn stoel, zijn benen schudden op en neer, hij beet bijna al zijn nagels eraf en fronste zijn wenkbrauwen. Ok, check dit gebeurt dus echt en het gebeurt bij mij. Ik ben diegene die kanker heeft. ‘Echt?’
Alles wat de dokter zei, ging aan me voorbij. Ik verkeerde in shocktoestand en het leek alsof de dokter een grote fout had begaan en de aap zou zo uit de mouw komen. Maar neen, de dokter bleef maar doorgaan zodat ik het wel moest geloven.
Drie dagen lang hebben we tranen met tuiten gehuild en met opgezwollen ogen rondgelopen. Mijn melkproductie was onmiddellijk gehalveerd. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen begonnen hun tol te eisen. Ik was namelijk 2,5 maand geleden bevallen en ik genoot oprecht van de borstvoeding, maar na 2 weken was de melkkraan helemaal dichtgedraaid. Zo snel kan het dus allemaal gaan als ‘het slechtnieuwsgesprek’ je leven binnendringt.
Mijn roze wolk kleurde zwart en zo ook mijn emoties. Ik nam afscheid van de mama die ik was, wetende dat ik radicaal moest veranderen en alles op alles moest zetten. De diagnose was een ticket naar kankerland en bij de terugvlucht zou ik de mamadraad volledig oppikken.
Mijn hart bloedde en het is nu pas door alles op te schrijven en te delen dat ik naald en draad heb gevonden om het bloeden te stoppen. Maar het grote litteken op mijn hart zal nooit meer verdwijnen en daar heb ik stilletjes aan vrede mee.
Serap Can – geschreven op 28 juni 2023.
Een stukje uit mijn dagboek, geschreven op 25 november 2021, de dag nà de diagnose.
“24 november 2021, de dag waarop we het slechtste nieuws ooit kregen. Tijdens een periode van intens geluk, de geboorte van onze tweede dochter, diegene die ons gezin vervolledigde en mijn moederhart volledig vulde. Die periode wordt op een plotse en bikkelharde manier beëindigd door verontrustend nieuws dat onze komende tijd, ons jaar en ons leven volledig in beslag zal nemen. Onverwachts en ongewild worden we gedwongen om om te gaan met deze hartverscheurende realiteit. Ik word letterlijk van mijn roze wolk geduwd net wanneer ik zo fijn gesetteld was. Die roze wolk, die ondanks de moeilijke start, voor mij zo voelbaar was. De komst van Elina had mij gevormd als vrouw, moeder en echtgenote: de ontbrekende puzzel was compleet. Desalniettemin, voel ik me enorm dankbaar voor die gelukkige en intense periode, ook al was het veel te kort geweest. Ik heb hierdoor (hoop ik) genoeg energie en kracht verzameld om de moeilijkste uitdaging ooit in mijn leven aan te gaan. Om deze obstakel met beide handen aan te grijpen en ervoor te gaan, want nu heb ik zo veel meer te verliezen. Mijn gezin van 4, mijn reden van bestaan.”
