Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
“Mama, ik wou dat je niet ziek was of dat ik de kanker van je kon overnemen.” “Emilya, neem onmiddellijk die woorden terug. Dat wil ik je nooit meer horen zeggen!” Ik zeg het streng, terwijl de tranen in mijn ogen schieten. Dat zou mijn grootste nachtmerrie zijn en ik besef onmiddellijk dat de ernst van de ziekte niet tot haar doordringt. Ze kijkt geëmotioneerd en leidt me naar het bed waar ze liefdevol een deken over me heen trekt. Ik laat haar voor me zorgen omdat ik weet dat het haar troost biedt. Maar ik vind het ook verschrikkelijk dat ze me zo ziet en daardoor zulke uitspraken doet. Doe ik er wel goed aan om haar zo te betrekken bij het hele ziekteproces, of schaadt het haar op lange termijn? Vragen waarop ik niet meteen een antwoord weet.
Zodra Emilya in de gaten heeft dat ik me slecht voel, ontpopt ze zich als een kleine mantelzorger. Een rol waarvoor ze veel te jong is, maar die haar tegelijkertijd op het lijf geschreven is. Ik kan mijn toestand ook niet verbergen. Ze ziet het met één blik. “Mama, gaat het wel?” vraagt ze dan. Doe ik me sterker voor dan ik ben of geef ik eerlijk toe dat ik me rot voel? Ik kies voor het laatste, want ze kent me té goed en liegen is echt niet mijn ding. “Verzorg ik je goed, mama?” vraagt ze dan, omdat ze ook graag naar complimenten vist. Het is hartverwarmend om te zien wat mijn eigen dochter uit liefde voor me doet én het is hartverscheurend dat ik haar in zo’n positie breng. Blij en verdrietig. Het perfecte duo dat me sinds het begin achtervolgt.
We liggen samen in bed en ze aait over mijn broske – dat vindt ze geweldig om te doen. En ik? Ik geniet. Haar liefde is net als een medicijn dat mijn wonden geneest, en ik voel me een beetje opknappen. Ik hoop dat ze, door zo open en eerlijk over mijn emoties te praten, weet dat de hare er ook mogen zijn. En ik reken erop dat ze, doordat ik mezelf zo kwetsbaar opstel, beter begrijpt wat er allemaal speelt. En dat ze leert dat het leven meer is dan rozengeur en maneschijn.
We worstelen allemaal wel met iets, maar ik doe het tenminste niet alleen. En de liefde die ik voel, verdrijft de pijn niet, maar maakt de weg erdoorheen wel dragelijker.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 6
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap Can: “Doe ik er wel goed aan om mijn dochter te betrekken bij het hele ziekteproces? | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap Can: “Doe ik er wel goed aan om mijn dochter te betrekken bij het hele ziekteproces? | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap Can: “Doe ik er wel goed aan om mijn dochter te betrekken bij het hele ziekteproces? | GVA