Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
“Dank je om nog steeds van me te houden, ondanks alles”, stuur ik Onur net voordat ik ga slapen. Hoe je het ook draait of keert, ik voel de last van verantwoordelijkheid op mijn schouders. Zeker als ik zie hoe zwaar die op de jouwe rust. Al probeer je het verborgen te houden. Je stuurt me hoeveel je van mij houdt, dat ik het centrum van je wereld ben. De liefde van je leven, en de moeder van jouw kinderen. Terwijl je dat zegt, smelt mijn hart en breekt het tegelijk. Ik voel het gewicht van de ziekte die steeds terugkeert en zo’n grote druk legt op onze relatie. Daardoor voel ik me soms schuldig, en dat maakt dat ik verstrikt geraak in een innerlijke tweestrijd. Ik krijg het gevoel dat ik bij jou tekortschiet, want ik wil je gelukkig maken en niet ellendig doen voelen. Dat verdien je niet. Maar het ligt niet in mijn handen; het zit verweven in ons lot.
Het mag dan misschien onterecht zijn, toch draag ik die last met me mee. Vooral op momenten dat ik me minder goed voel in mijn vel. En vandaag is zo’n dag. Je zorgt voor me en troost me, zoals altijd. Dat fleurt me op, maar maakt me ook verdrietig. Twee tegenstrijdigheden die me in de war brengen. Ik wil het met je delen, maar ik durf het niet – bang om de sfeer te verpesten. Dus ik grijp naar de pen, zodat je het achteraf leest, net zoals iedereen. Wanneer jij je beste beentje voorzet als teken van jouw liefde voor mij, voel ik verterende pijn omdat ik niet hetzelfde kan geven. Toch niet op dit moment. De ziekte overheerst ons leven, niet alleen mijn lichaam. Het treft ons samen, niet alleen mij. Dat besef komt soms hard binnen.
Natuurlijk druk ik mijn liefde op een andere, even betekenisvolle manier uit. Ik weet alleen niet zeker of ik dat goed overbreng. Wat ik wél weet: we zouden allemaal wat milder moeten zijn. Ik ben altijd al veel te streng voor mezelf en leg de lat onbereikbaar hoog. Als ik milder zou zijn, zou ik mezelf ook niet innerlijk afstraffen wanneer ik de liefde ontvang die ik verdien. Dan zou ik meer liefde kunnen geven en makkelijker ontvangen, zonder zelf verwijt.
Dank je, Onur, om nog steeds van me te houden, ondanks alles. Ik houd ook van jou, mijn forever Valentijn.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 5
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap: “De ziekte overheerst ons leven, niet alleen mijn lichaam. Het treft ons samen, niet alleen mij” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap: “De ziekte overheerst ons leven, niet alleen mijn lichaam. Het treft ons samen, niet alleen mij” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap: “De ziekte overheerst ons leven, niet alleen mijn lichaam. Het treft ons samen, niet alleen mij” | GVA