Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
“Mama, ging je niet ergens naartoe?”, vraagt Emilya mij verbaasd. “Ik ben nog even aan het rusten”, reageer ik, terwijl ik net wakker ben van een dutje. “Moet ik net nú zo moe zijn?”, gaat er door me heen. Ik wil zoveel dingen doen, maar mijn lichaam wil niet meewerken. “Je ziet er zo stralend uit. Vallen de nevenwerkingen van de chemo mee?” Ik zucht terwijl ik nadenk over hoe ik hierop moet reageren. Daarnet stond er inderdaad een sterke en stralende Serap. Maar wat je niet ziet, is dat ik dacht dat ik ging flauwvallen voordat ik naar buiten ging, zo zwak voelde ik mij. Mensen geloven natuurlijk alleen wat ze zien. Ik straal door het dankbare gevoel dat veel me nog lukt, en niet per se doordat mijn huidige toestand ‘meevalt’. En ik doe het zeker niet met twee vingers in de neus.
Ik merk dat ik steeds meer in de zetel lig. De plek die ik normaal gesproken mijd in huis. Vroeger was ik altijd druk in de weer. Als ik niet aan het opruimen was, dan stond ik wel te koken en andersom. Nu is het mijn place to go nadat ik iets actiever heb gedaan. Mijn kussen en elektrische deken liggen al klaar, en ik voel me een echte luilak. Het is best confronterend om te beseffen dat niet alles meer lukt zoals voorheen. Ik probeer tevreden te zijn met minder en mijn rommelige huis door de vingers te zien.
Kanker hebben is: én alles uit elk moment willen halen én niet genoeg energie hebben om de dag door te komen. In de spiegel kijken en dan pas beseffen dat je echt ziek bent. Verslagen toegeven dat je het wat rustiger aan moet doen, terwijl je nog zoveel wilt ondernemen. “Ik ben blij dat je de behandeling deze keer goed verdraagt”, hoor ik iemand zeggen. Er is een kloof tussen hoe ik me soms echt voel en hoe mensen dat waarnemen. Er zijn nu eenmaal dingen die ik niet deel of zelfs minimaliseer, omdat ik niet aan mezelf wil toegeven hoe zwaar alles is.
De nevenwerkingen zijn minder drastisch dan toen ik de eerste keer kanker kreeg, maar ze zijn er – elke dag. Het is ook een veel langer traject. Dat op zich is al uitputtend. Het neemt je hele leven over, terwijl je lichaam door een storm gaat. Ik kijk uit naar het moment dat de zon weer gaat schijnen. Naar een sterkere, betere versie van mezelf, die alles uit elk moment haalt en zelfs nog energie overheeft.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 4
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap: “Kanker hebben is: én alles uit elk moment willen halen én niet genoeg energie hebben om door de dag te komen” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap: “Kanker hebben is: én alles uit elk moment willen halen én niet genoeg energie hebben om door de dag te komen” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap: “Kanker hebben is: én alles uit elk moment willen halen én niet genoeg energie hebben om door de dag te komen” | Gazet van Antwerpen