Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Als er iets is waar ik nu niet aan wil denken, dan is dat de dood. Zeker niet na het tussentijdse goede resultaat van vorige week. Ja, het hoort bij het leven en nog meer als je ernstig ziek bent. Die mogelijkheid kruipt steeds dichterbij, en al helemaal als je meerdere keren kanker krijgt. Als ik toegeef aan de dood, is het alsof ik de strijd opgeef nog voordat ik hem begonnen ben. Hoe kan ik dan én vechten én bezig zijn met een slechte afloop? Mijn antwoord is: dat kan niet. Ik leef liever nog een tijdje in ontkenning. Maakt dat mij naïef? Heel zeker. Kan het me schelen? Helemaal niet.
Toch leeft de dood onder ons. We krijgen er allemaal vroeg of laat mee te maken. En we hebben allemaal ervaring met verlies. We blijven achter met vragen die onbeantwoord blijven en met hartenpijn. Jij, die een geliefde moet missen, of jij, die zelf gemist zal worden. Vreedzaam op latere leeftijd, onverwacht en veel te jong, of zelfs wanneer je een stukje van jezelf verliest door een ernstige gebeurtenis. Letterlijk alles zou je doen voor nog één knuffel van je geliefde of een glimp van je oude zelf. Alsof je dan weer een tijdje verder kunt. We weten allemaal dat dat niet kan. Maar hoe vul je dan het gat in je hart? Door je te omringen met mensen die voelen wat jij voelt.
De thema’s afscheid, rouw en verlies bevinden zich nog in de taboesfeer, en het liefst houden we ons er niet mee bezig. We leven liever, en dat is ver van de dood. Het is eng, zwaar en confronterend. Maar wat als ik je vertel dat er een zachte manier is om hiermee om te gaan? Dat er een plek bestaat waar je op een warme manier geïnformeerd wordt en inspiratie kan opdoen. En waar je (h)erkenning kunt vinden, welk verhaal je ook meedraagt.
Op 8 februari om 11u spreek ik op de taboedoorbrekende rouwbeurs van De dood leeft in Hasselt en zal ik ontdekken wat er leeft onder de rouwenden. Ook ik waag me daar, op zoek naar houvast en troost. Ik breng een getuigenis over hoe schrijven mijn hart heelt en hoe ik blijf vechten, zelfs tijdens mijn eigen oneerlijke strijd. De dood: ik wil er nog niet aan denken, maar al zeker niet van weglopen.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 3
- Het belang van Limburg: Een kijk in het hart van Serap: “Ik wil nog niet denken aan de dood, maar er zeker niet van weglopen” | HBVL
- Het Nieuwsblad: Een kijk in het hart van Serap: “Ik wil nog niet denken aan de dood, maar er zeker niet van weglopen” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Een kijk in het hart van Serap: “Ik wil nog niet denken aan de dood, maar er zeker niet van weglopen” | Gazet van Antwerpen