Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt,
want drie keer kanker in drie jaar is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf.
Toch staat Serap Can (37) weer overeind. Elke week geeft ze hier een kijk in haar hart.
Ik voel meer angst dan hoop als ik aan de komende scan denk. Het is een allesbepalende tussenscore die laat zien hoe ik er op dit moment voor sta. Ik kreeg tot nu toe acht chemokuren en twee sessies met doelgerichte therapie die de bloedvaten van de tumoren moet afbreken. Zouden ze echt nu al iets kunnen zien? Op al mijn vragen had de dokter telkens één antwoord. “Dat zien we pas op de scan.” Of de tumoren in mijn longen zijn gekrompen, gegroeid of stabiel zijn gebleven – of, in het ergste geval, er nieuwe woekeringen aanwezig zijn. Nu is het eindelijk zo ver, en ik pieker over de mogelijkheid dat het misloopt.
Dat zie ik ook in de ogen van mijn man Onur. Hij kijkt zoals ik me voel. Al spreekt hij het niet uit. Hij is een man van weinig woorden, ik daarentegen ben een open boek. Tegenpolen trekken elkaar aan. We leven beiden enorm toe naar die tussentijdse scan. Het is tegelijkertijd wat ons bezighoudt én wat we proberen los te laten. Stiekem houden we er beiden rekening mee wanneer we iets inplannen. Wat als …? Wat als de chemo helemaal niet werkt en de afgelopen weken voor niets zijn geweest? Wat als er nu verdere uitzaaiingen zijn? Wat als de behandeling aangepast moet worden? Allemaal dingen waar ik niet aan wil denken, maar ik doe het toch en dat maakt mij enorm gespannen. Onur blijft positief en wacht liever af. Ik ben onrustig realistisch. Ik bereid me liever voor op het ergste. Zo kan het alleen maar meevallen. Dat heb ik geleerd in de twee jaar dat de kanker steeds terugkeerde. Ik balanceer tussen vertrouwen en spanning, waarbij het laatste nu de bovenhand heeft.
Fysiek voel ik me nog redelijk goed, dus ik leef als of ik niet ziek ben. Maar CT-scans horen bij ziek zijn en drukken me telkens weer met de neus op de feiten. Straks kan ik misschien veel zieker zijn. Of ik krijg mijn droomnieuws: de tumoren zijn weg. Nadruk op droom. Het is al goed als ze zijn gekrompen of stabiel zijn gebleven. Als ik slaag voor deze test, weet ik dat we goed bezig zijn. Dan kan ik ‘gewoon’ mijn chemolijst verder afvinken. Ik vind het zo oneerlijk dat mijn lot bepaald wordt door een toestel dat ziet wat ik niet zie, en dat mijn gemoedstoestand afhankelijk is van het resultaat. Ik wens dat die cruciale scan een goede is, zodat ik met een gerust hart verder kan. Wens je met me mee?
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 1
- Het belang van Limburg: COLUMN. “Ik bereid me voor op het ergste. Zo kan het alleen maar meevallen” (Houthalen-Helchteren) | Het Belang van Limburg
- Het Nieuwsblad: COLUMN. “Ik bereid me voor op het ergste. Zo kan het alleen maar meevallen” | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: COLUMN. “Ik bereid me voor op het ergste. Zo kan het alleen maar meevallen” | Gazet van Antwerpen