Het verdict van de dokter geeft haar drie keer op rij een uppercut. Ze wankelt, want drie keer kanker in drie jaar tijd is meer dan een mens kan verdragen, zegt ze zelf. Maar toch staat Serap Can (37) weer overeind. Vanaf nu deelt ze haar verhaal bij Billie. Om te beginnen vertelt ze in acht foto’s hoe ze kracht vindt om hiermee om te gaan.
Foto's: Leoni Jones voor No Babes Agency. Tekst: Serap Can
1. Vrolijk
Een ongeduldig, blij ei. Zo word ik vaak omschreven en zo zit ik hier dan ook, met een vrolijke, vastberaden en levenslustige blik, vooruitkijkend vanuit de regisseursstoel. Ik ben Serap Can, 37 jaar, gelukkig getrouwd met Onur Yasli (41) en mama van twee prachtige dochters: Emilya (7) en Elina (3). Misschien is het waar wat ze zeggen: de kleren maken de vrouw. Maar wat zeggen de kleren over haar levensverhaal? Zou je, op het eerste gezicht, denken dat ik er een boek over schreef zonder te weten dat mijn script nog niet af was?
2. Gebroken
Drie jaar geleden werd ik voor het eerst gebroken en voelde ik me nog nooit zo kwetsbaar en alleen. Terwijl ik melk aan het kolven was voor mijn baby, kwam de oncoloog mijn ziekenhuis kamer binnen en bracht het slechtste nieuws ooit. Baarmoederhalskanker, stadium 3. Ik kon alleen maar denken aan mijn dochters en hoe ik Elina nog maar twee maanden geleden voor het eerst in mijn armen hield. Emilya werd toen grote zus, iets waar ze zo hard naar had uitgekeken. Zou ik mijn kinderen zien opgroeien en oud worden met Onur of moest ik die droom nu opgeven? Terneergeslagen reden we naar huis, wetend dat ons leven voorgoed veranderd was.
3. Verward
“Als ik het overleef, zet ik een tatoeage.” Nadat ik alle chemotherapie en bestralingen had ondergaan, kwam er een eerste goede scan. Dus hier sta ik, met een vlinder op mijn linkerarm. Een vlinder met een sierlijke vleugel die overloopt in de namen van mijn gezin op de andere vleugel. Zij gaan overal met me mee, dichtbij mijn hart. Maar mijn hart is verward, want acht maanden later kreeg ik een nieuw verdict: longkanker. Alles wat ik weer had opgebouwd, werd met een bulldozer vernietigd. Gelukkig kon Tummy II (ik gaf ze een naam, die tumoren, om het verhaal beter aan te kunnen) snel verwijderd worden met een operatie. Het litteken is een zichtbare herinnering. Ik begon met mijn blog (eenkijkinmijnhart.com), ik had weer hoop. En hoop doet leven.
4. Teleurgesteld
Toen de oncoloog me op 16 oktober 2024 vertelde dat ik opnieuw, voor de derde keer, een kankerpatiënt zou worden, maar dit keer voor echt, voelde ik alleen maar teleurstelling. Wat bedoel ik met voor echt? Tot nu toe behield ik mijn haar en was een poortkatheter niet nodig. Maar nu... zie je me hier mijn katheter angstig omhelzen. Ik ga hem voor een lange tijd nodig hebben. Ik besloot ook mijn lange haar af te scheren omdat de ijskap ondraaglijk veel pijn deed. Die ijskap zou het haarverlies doen verminderen, maar dat maakt me niets meer uit. De verwachting van een goede tussentijdse scan is nu ons enige houvast.
5. Aanvaarding
Na de derde diagnose besloot ik bewust de tijd te nemen om het nieuws te verwerken. En me zo mentaal voor te bereiden op de chemo. Kanker past immers, hoe vreemd het ook klinkt, niet zomaar in je agenda. Die tijd bleek essentieel om mijn positiviteit en goede moed te herontdekken, want die ingesteldheid komt niet vanzelf. Het proces gaat met golven van hoop en wanhoop. Het begint met de aanvaarding van de realiteit: dit is nu een deel van mijn leven, een onderdeel van wie ik ben. Zo bouw ik een nieuwe relatie op met mezelf, waarin zelfliefde centraal staat.
6. Gelukkig
Na een korte vakantie net voor de nieuwe behandeling, was ik eindelijk klaar. In een veilige omgeving lichtten we de kinderen in en konden we op adem komen als gezin. Dat heeft geholpen om mijn vechtlust aan te wakkeren en in mezelf te geloven. Ik voel me ook weer machteloos, want ik word gedwongen een leven te leiden dat ik niet wil. Maar al snel besef ik dat ik meer ben dan alleen een kankerpatiënt. Ik weiger me te laten leiden door angst. In plaats daarvan heb ik vertrouwen en blijf ik mijn ware zelf. Ik voel me weer gelukkig en ik tover een glimlach op mijn gezicht.
7. Krachtig
Kanker overkomt niet alleen mij. Het raakt ook onze relatie. Drie keer kanker verwerken in drie jaar tijd is meer dan wat een mens kan verdragen. Laat staan een koppel, van wie de een vecht en de andere vlucht. Blijkbaar groeien 80 procent van de koppels uit elkaar na een kankertraject, en vinden velen de weg naar elkaar nooit meer terug. Gelukkig houden we elkaar goed vast. We gingen zelfs op weekend, georganiseerd voor koppels die getroffen zijn door kanker. Na drie intense dagen, gevuld met verbinding, vond ik de nodige kracht. Want ik weet dat onze liefde als een schild om me heen staat.
8. I got this!
“You got this!” Die woorden kreeg ik ontelbare keren toegestuurd na de aankondiging van mijn herval. Hoe weten jullie dat nu, dacht ik dan. Het lukte me twee keer, en driemaal is scheepsrecht. Maar hier ben ik weer: de goedlachse en enthousiaste Serap van het begin. Ook ik ben overtuigd: I got this! Van de 18 chemo’s heb ik er al 8 afgevinkt, samen met mijn ‘date van de week’, iemand die me gezelschap houdt. Onze gesprekken neem ik op en deel ze op Spotify (#Serapontheroad). Vanaf nu neem ik ook jullie mee op mijn kankerreis in mijn column en geef ik elke week een update. Ik deel mijn gevoelens en gedachten met jullie, met het hart op de tong, altijd.
Lees de column (als abonnee), elke zaterdag, ook in het weekendmagazine Billie als bijlage in de volgende kranten:
Column nr. 0
- Het belang van Limburg: Hoe sta je recht als kanker je drie keer knock-out slaat? Jonge Houthalense mama Serap (37) deelt haar verhaal (Houthalen-Helchteren) | Het Belang van Limburg
- Het Nieuwsblad: Hoe sta je recht als kanker je drie keer knock-out slaat? Jonge mama Serap (37) deelt haar verhaal | Het Nieuwsblad
- Het gazet van Antwerpen: Hoe sta je recht als kanker je drie keer knock-out slaat? Jonge mama Serap (37) deelt haar verhaal | Gazet van Antwerpen