37. Emilya, deel III

Mijn gevoel nr. 37

We gingen naar het strand om voor de laatste keer naar de zonsondergang te kijken. Onur en ik zitten op een strandstoel, Emilya springt het zand in en begint als een gek te graven. Wat een prachtig uitzicht toch, keer op keer. Ik kijk en bewonder. Tegelijkertijd maak ik me mentaal klaar voor wat komen gaat. Ik stelde dit moment uit tot de allerlaatste dag, maar er is geen ontsnappen meer aan. Ik adem nog eens diep in en uit en begin eraan.

Poging 1:
Ik: "Emilya, kom eens even op mijn schoot zitten. Ik wil graag met je praten."
Emilya zit twee seconden op mijn schoot, maar schiet weer weg om een zandvulkaan te maken.
Heel even twijfel ik om het toch niet te vertellen. Ik kijk Onur onzeker aan, maar hij is stil en bijt op zijn nagels. Dat doet hij altijd als hij nerveus is. Ik spreek mezelf streng toe; ik weet dat ik moet doorzetten.

Poging 2:
Ik: "Emilya, kom eens even terug. Je mag straks verder spelen."
Emilya komt op mijn schoot zitten en zegt: "Oké, mama, wat wil je me vertellen?"
Ik: "We hebben deze vakantie toch gelezen in het boekje Chemo-Kasper. We zijn nog niet klaar en gaan zeker nog verder lezen, zodat je weet wat er allemaal met het jongetje gebeurt. Wat ook belangrijk is om te weten, is dat die stoute kankercellen soms terugkomen. Zo stout zijn ze. Ook al waren ze een keertje weg, ze vinden toch een manier om terug op te dagen."
Emilya: "Oké, mama, waarom vertel je me dit?"
Ik: "Je weet toch dat ik ooit ziek ben geweest en dat ik nu regelmatig naar het ziekenhuis ga om te kijken of ik nog gezond ben? De dokters hebben de laatste keer gezien dat de kankercellen weer terug in mijn lichaam zitten. Dus mama heeft weer kanker en ik ga opnieuw chemo krijgen. Net als de vorige keer word ik eerst heel ziek, om daarna weer beter te worden."
Emilya kijkt me gekwetst aan en knuffelt me stevig. Vervolgens zegt ze: "Daarom doen jullie zo vreemd."
Ik: "Hoe bedoel je? Doen we vandaag vreemd of de hele week?"
Emilya: "De hele week al.  En opa zei ook dat jullie met een dokter moesten praten, en toen ik vroeg waarom, negeerde hij mij gewoon."
Ik: "Dat klopt, we hebben met een dokter gesproken die alles heeft uitgelegd. De chemo gaat me heel ziek en zwak maken, dus ik ga minder goed voor jullie kunnen zorgen. We zijn hier wel naar een natuurwinkel geweest om zoveel mogelijk vitaminen te kopen. Zo hoop ik toch een beetje sterk te blijven."
Emilya knuffelt me weer heel hard en denkt een beetje na.
Emilya: "Weet je, mama, ik wou echt dat je nooit kanker had gehad. Ik ben er zeker van dat als je de eerste keer geen kanker had gehad, je het nu ook niet zou hebben."
Ik: "Dat is waar lieverd, is er nog iets wat je graag zou willen weten of zeggen?"

Emilya schudt haar hoofd en speelt vrolijk verder. We maken wat leuke foto's, want de zon verdwijnt langzaam achter de bergen.

Ik: "Emilya, je mag altijd met ons praten of  vragen stellen wat je maar wilt. Als je niet met mij kunt praten, is papa er voor je. En als dat ook niet lukt, kun je in je dagboekje schrijven. We gaan ook superveel hulp krijgen van alle vrienden, familie en buren. Dat is toch echt superlief, hè?"
Emilya: "Ja, maar mama, dat is omdat jullie zo lief zijn. Daarom zijn de mensen lief voor jou. Weet je nog, die keer in het restaurant, toen dat jongetje gewoon zijn tong naar mij uitstak. Ik deed het terug, maar normaal zou ik dat nooit doen."
Ik: "Je hebt helemaal gelijk, schatje."

Onur pakt Emilya´s hand vast en stelt voor om een wens te doen voor de zon die ons bijna verlaat. We geven elkaar een hand en doen om de beurt een wens, allemaal met dezelfde uitkomst: mijn genezing. Ik bedank God ook nog eens dat ik zulke prachtige dochters heb gekregen die mijn leven en hart alleen maar verrijken. Ondanks alles voel ik me de gelukkigste mens ter wereld. En Emilya bedankt ons omdat wij met elkaar zijn getrouwd. Zo tovert ze een glimlach op ons gezicht, en we geven nog een groepsknuffel die voor mij voor altijd mag duren. De prachtige avondschemering vormt een warme deken om ons heen.

Hoe kon zo´n droevig moment uitmonden in een mooie en waardevolle herinnering om te koesteren voor het leven?

Een kijk in mijn hart - Serap Can
1 november 2024

'Zelfs in onze donkerste momenten, blijft er zachtheid en licht in ons hart bestaan. Samen, in verbondenheid, voelen we kracht en houvast. De kracht van liefdevolle herinneringen die lichter maken wat zwaar voelt.´ - Veerle Vanassche