Mijn gevoel nr. 3
Dinsdag, tijdens mijn loodzware behandeling was dat de dag waar ik het meest tegenop keek. Het was de dag dat ik naar het ziekenhuis ging voor de wekelijkse chemo en niet meer terugkeerde. Ik moest namelijk overnachten om mijn nieren te laten spoelen. Dit soort chemo was (onder andere) zeer gevaarlijk voor dit orgaan. Ik vertrok ’s morgens vroeg en kwam pas de volgende dag in de late namiddag terug thuis aan. Door coronaregels mocht ik me alleen laten afzetten en ophalen, dus ik voelde me zielsalleen.
Al had ik super lieve vriendinnen die me graag brachten en me gezelschap hielden tijdens die ritten. Toch was ik de enige die door de ziekenhuisdeur liep en mijn valies uitpakte voor opnieuw een nieuw avontuur. Maar zo eentje waar je niet beter van werd. Allee dat hoopte ik enorm, maar op dat antwoord moest ik nog lang wachten.
Maandagavond maakte ik al mijn koffer, want zo goed voorbereid was ik steeds. Het begon met een klein koffertje met enkele spullen en het ging over naar een grote koffer met al mijn betekenisvolle items. Ik vertrok alsof ik nooit meer zou terugkomen. Ik deed alsof ik elke dinsdag naar een ver resort ging en moest inchecken in mijn hotelkamer. Altijd super vrolijk en optimistisch. Dat hielp de ware verdrietige emoties, die ik nu nog niet aan de oppervlakte wilde brengen, te onderdrukken. Dat was mijn coping mechanisme dat me hielp overleven. Zo kon ik de situatie wat verbloemen.
Die dinsdagen blijven voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op mijn hart. Nu deel ik dinsdags ‘een gevoel’ afkomstig uit dat hart met mijn lezers. Zo helpen jullie mij mee omdenken. Ik wil namelijk van een probleem een mogelijkheid maken.
Ik kijk naar mijn verleden, mijn huidige toestand en sta elke dag stil bij de werkelijkheid. Ik zet alles om in korte teksten die ik jullie met alle liefde laat lezen. Wetende dat mijn hart kan genezen in jullie ondersteunende handen.
Serap Can – geschreven op 23 juni 2023.
- “Tuesday is the most sensible day of the week.” – Emily P. Freeman: https://emilypfreeman.com/books/
