Mijn gevoel nr. 28
‘Kanker en kaal’, dat is het beeld dat we vaak hebben als we een kankerdiagnose krijgen. Dan pas is de ziekte echt zichtbaar, ook voor jou, want tot dan had je geen enkel idee. Ineens zie je in de spiegel wat de dokter enkele weken geleden verkondigde, maar toen had je er nog geen oren naar. De mooie mutsen camoufleren dat ziektebeeld een beetje en maken het iets minder confronterend. Wat als je niet kaal wordt, maar wel ernstig ziek bent? Heb je dan nog steeds kanker? Oh ja hoor, geloof mij.
Ook ik zou kaal worden moest ik stadium 1 hebben gehad, maar na wat verder onderzoek bleek dat de kankercellen toch al op het derde honk waren geraakt. Stadium 3 werd de tussenstand. Goed nieuws: “Je zal je haren niet verliezen!”, maar opgelucht was ik absoluut niet. Ik wilde heel graag mijn haren inruilen voor een plekje op het eerste honk. Ik heb toen heel hard gehuild, boos geweest en zitten roepen. Moest ik niet bevallen zijn, had Tummy zeker een homerun geslagen. Gelukkig werd het spel net op tijd stilgezet.
Toch nam ik afscheid van mijn lang haar, want ze zouden niet meer hetzelfde zijn. Die confrontatie leek me te pijnlijk. Ik ging wel haar verliezen, maar nooit mijn hele bos. Heb je mij al eens gezien? Dan zou dat een eeuwigheid duren. Ik wilde veel liever dat een kale lotgenoot kon genieten van dat dik gezond haar op mijn hoofd. Ik besloot 30 cm eraf te knippen, want dat is een vereiste voor Think Pink. Dat had ik onthouden toen ik acht jaar geleden, toen mijn schoonmama dikkedarmkanker kreeg, mijn haar doneerde voor de eerste keer. Nu zat ik in diezelfde stoel, maar kon zij mij niet meer troosten, al ben ik zeker dat ze trots meekeek ❤️.
Uiteindelijk werd mijn haar korter dan ooit en propten we 5 haarstukjes in de envelop – een primeur voor de kapster. Ik schreef nog een emotioneel begeleidende brief voor erbij. Bleek dat ik toen ook al alles schrijvend verwerkte, maar het besef zat er nog niet in. Toch, geen haar op mijn hoofd die dacht dat ik ooit een blog zou beginnen, laat staan een boek uitbrengen.
Ik geloof in goede kankerkarma, als ik één of misschien wel meerdere mensen blij kon maken met deze goede daad, misschien zou het tij dan wel keren? Och, mijn haren groeien wel weer terug. Dat waren niet mijn zorgen, de vraag was eerder of ik er nog ging zijn om het te zien gebeuren.
Serap Can – geschreven op 30 januari 2024.
Mijn haar knipte ik eraf op 16 december 2021. De brief die meeging met mijn paardenstaarten:
Beste Think Pink
“Mama, je hebt zo mooie lange haren”, dat is iets wat mijn dochter op regelmatige basis tegen mij zegt. Het zal haar ook pijn doen om te zien dat mama haar mooie, gezonde en stralende paardenstaart weggeeft. Het is iets wat ik al een tijdje wilde doen, maar het lot gaf me een extra duw. Om mijn dikke haardos te doneren aan lotgenoten voelt extra speciaal aan. Als mede-kankerpatiënt help ik heel graag anderen die hun lange lokken verliezen door de behandeling. Zelf werd er bij mij op 24/11/’21 baarmoederhalskanker vastgesteld en mijn behandeling start begin januari 2022. Mijn haren zou ik niet verliezen, maar ze zullen nooit meer zijn wat ze nu zijn. Ikzelf zal ook nooit meer hetzelfde zijn, daar ben ik zeker van. Daarom maak ik heel graag anderen blij nu mijn haar nog chemovrij is en hopelijk kan ik ooit zeggen dat ik kankervrij ben. En dat wens ik iedereen toe.
Liefs
Serap Can
