27. Mijn kinderen, mijn spiegel

Mijn gevoel 27

“Emilya, rustig. Elina, jij ook rustig.” Hoor ik mezelf meerdere malen op een dag zeggen, wetende dat het niets uitmaakt. 

“Serap, rustig.” Hoor ik ook vaak, wat mij niet echt rustiger maakt. Ik geef toe, het laat mij wel een klein beetje op de rem staan, om vervolgens weer heel hard te gaan. Zouden ze het van mij geërfd hebben? Ja, dat is wel duidelijk denk ik. Rustig zullen ze nooit zijn, net zoals ik. Maar rust heb ik af en toe wel nodig, jij niet? Mijn kinderen, mijn spiegel.

Ik kijk naar Elina terwijl ze enthousiast en wild in haar keukentje speelt. Ze gooit de keukenkast dicht en deze vliegt terug open tegen haar hoofd. “Auw”, roept ze boos en geeft de kast een klap. Om vervolgens haar hand te pijnigen. Ik moet lachen en denk bij mezelf: my god, ze is net ik! Heel vaak klaag ik dat Elina mij uitput: ze zit niet graag stil, is heel eigenwijs en heeft energie voor drie. Dan besef ik ineens: hoe kan ik klagen als ze zoveel van mij heeft? Elina, mijn spiegel, wat leer jij mij veel.

Ik kijk naar Emilya en moet luidop lachen als ze weer maar eens gek doet. Ze fopt mij en haar zusje vaak en geniet dan enorm. Ze neemt het leven totaal niet serieus en soms maak ik me zorgen hoe alles voor haar een spel is. Ze laat het kind in me los en alles wordt minder saai met haar in de buurt. Ik voel me trots en hoop stiekem dat ze dat van mij heeft. Geen sprankeltje introversie te bespeuren, net zoals ik. Emilya, mijn spiegel, wat ben je soms confronterend.

Onze kinderen leren ons veel, meer dan we willen toegeven. Bij momenten frustreren ze ons, maken ze ons boos en is de opvoeding een ware uitdaging. Heel af en toe denk je zelfs: kan ik nog ergens ontslag nemen van deze eindeloze baan? Aan de andere kant, ben jij de creator, dus wat had je anders verwacht? Het zegt zoveel meer over jezelf dan je wilt toegeven. Je kinderen, stiekem ook jouw spiegelbeeld. Het is te zien of je tevreden bent met wat je ziet.

Mijn kinderen, mijn spiegel. Ik kijk en zie dingen van mezelf, kijk wat meer en zie trekjes van mijn man. Ik kijk naar de details en zie hun merkwaardige persoonlijkheid. Ik voel liefde en ben zo fier als een pauw. Ik besef dat ik getuige ben van hoe onze miniversies zich ontwikkelen tot unieke individu’s, één die mij ooit niet meer zo intens nodig gaat hebben. Ik hoop dat ik er lang genoeg ben om het allemaal mee te maken.

“Emilya, groei rustig. Elina, groei jij ook rustig.” Denk ik heel vaak bij mijzelf.

Serap Can – geschreven op 17 maart 2024.