Mijn gevoel nr. 25
Hoe komt het dat kankerpatiënten vaak heel positief zijn ondanks de verschrikkelijke diagnose, soms zelfs met een hartverscheurende prognose? Hoe doen ze dat? Hoe kunnen ze, soms zelfs instant, de situatie ombuigen naar iets waar ze toch nog iets aan hebben? Krijgen ze een soort superkracht die je pas kan bezitten op het moment dat de dood verschijnt? Ik begrijp er soms niets van, en ik doe het zelf elke dag. Ik hoor dus ook bij die groep positievelingen, maar ben me ook bewust van de keerzijde en beiden mogen er wel zijn.
Na het slechte nieuws en bij de start van de behandeling geraak je in een overlevingsmodus, dat heb ik al twee keer mogen ervaren. Hoe anders dan hoopvol en met volle moed kan je met de situatie omgaan? Ok, je wereld breekt voor je ogen en zo ook de grond onder je voeten maar toch moet je er staan, meer dan ooit te voren. Laat je maar eens gaan en verlies jezelf maar eens in somberheid, hoe ga je dan de loodzware therapie ondergaan die sneller startklaar is dan jij? Hoe ga je anders deze zware proef doorstaan die beslissend is voor jouw overlevingskansen en daardoor voor je leven?
Op een bepaalde manier word je ook wel lichtjes 'gedwongen' door andere kankerverhalen die en elk advies dat op je pad komen tijdens het verspreiden van je slechtnieuwsgesprek, zodat je niet echt een keus krijgt. Als iedereen voor je het zo deed, dan kan je toch niet onder doen? Dan kan je je beter ook maar aan het positieve vasthouden zeker? Er ontstaat een soort kankerdruk, naar mijn gevoel, zonder dat je er zelf iets van afweet. Positiviteit, sterk zijn en volle moed worden jou steeds toegefluisterd. Dus dan doe je dat maar.
Je neemt vervolgens met blind vertrouwen het behandelplan vast en laat niet meer los tot het moment dat het ziekenhuispersoneel zegt: 'Ga nu maar thuis herstellen.´ Zij hebben hun ding gedaan en nu moet je lichaam nog volgen. Dat positieve licht verliest dan soms de kracht om zo intens te schijnen. Velen houden het verborgen, maar enkelingen durven het openbaar te benoemen. Voor dat laatste heb ik bewondering en is voor mij ook vaak een goede reality-check. Hoe hard ik mijn situatie ook wil ombuigen naar iets positiefs en betekenisvol, mijn realiteit zal niet snel veranderen. Ik kreeg eenmaal een ticket naar kankerland, een plek waar ik nooit wilde vertoeven.
Zelf wil ik het leven dat ik nog mag leven, het beste leven is dat ik mag leven. Wow, dat waren veel levens. Toch krijg je er maar één, en in dat lage cijfer zitten zo veel kansen om alles anders aan te pakken zodat je, moest het nodig zijn, afscheid kunt nemen met een gerust hart en geweten. Daarom zijn we zo positief en maken we het beste van een pijnlijke situatie. We willen namelijk nog alles eruit halen wat eruit te halen valt. Dat kan alleen maar met een positieve mindset en houding en vaak leidt dat naar mooie dingen. Dat heb ik ook gelukkig mogen ervaren.
Ze zeggen niet voor niets: 'When life gives you lemons, make limonade', en daar geloof ik heilig in. We maken een zoet drankje van het zure voorschrift dat de dokters ons voorschreef, en dat gaat veel beter binnen.
Serap Can - geschreven op 28 januari 2024.
