Mijn gevoel nr. 24
Vandaag maakte ik iets mee wat niet veel mensen meemaken. Iets wat ik zelf nooit dacht te beleven, iets wat ik niet eens wist dat het mij kon overkomen. Ik verwelkomde een uitgever bij mij thuis. Door de chaos in mijn eigen huis: een lekkend plafond (ja, heel leuk), twee wasmanden in de living (geen tijd om te plooien), hyperactieve hond (puppy-modus) en speelgoed over heel de vloer (struikelgevaar), voelde ik me comfortabeler bij de buren. Het aanliggende huis van mijn schoonvader, maar dan netjes op orde gehouden. Onur en ik waren druk in de weer de woonkamer in scène te zetten. Ja, wij zijn heel normale en nette mensen, ons moet je vooral vertrouwen. Ja, mij moet je op je auteurslijst zetten.
Joris nam de moeite om meer dan een uur naar mij toe te rijden, dus geïnteresseerd was hij zeker. Nu was het aan mij om hem helemaal uit te horen, om te zien of ik ergens het addertje kon vinden. Echter, alles leek vlekkeloos te verlopen, zelfs beter dan de film die ik had afgespeeld in mijn hoofd. Er zat hier een vreemde voor mij die mijn impactverhaal de moeite waard vond om uit te geven. Hoe is dit gebeurd? Wat begon als een uitlaatklep in de notities van mijn gsm, kan binnenkort als een hulpmiddel voor anderen dienen. Deze man wil mijn droom helpen verwezenlijken. Ja zo voelt het aan, als een ware droom. Of is het eerder een lucide droom waarbij ik bewust droom en hem kan sturen?
Dan is echt alles mogelijk: samen brengen we dit boek uit en wordt het een ongekend succes. De kosten hebben we in een mum van tijd terugverdiend en druk drie zit al onderweg naar het Centraal Boekhuis, ik hou lezingen op de lopende band en mijn hand doet pijn van alle handtekeningen die ik uitdeel. Lotgenoten gebruiken massaal mijn boek om hun eigen ziekteproces neer te pennen, er is nu meer begrip voor de ziekte en velen zijn geraakt door mijn woorden.
Ik knijp even in mijn arm en ontwaak uit mijn levendige droom. Ik wil schreeuwen, lachen, huilen en op en neer springen maar zet mijn pokerface op en luister aandachtig naar alle info die op me afkomt, terwijl ik mijn eigen vragenlijst afga.
Vandaag gebeurde er iets wat ik dacht nooit mee te maken, zelfs niet nadat ik op 01/01/2024 - 00:01 mijn manuscript 'Een kijk in mijn hart' uitstuurde, samen met mijn nieuwjaarsbrief met mijn beste wensen. Enkele weken later zette ik mijn handtekening onder een contract dat de film in mijn hoofd zal omtoveren naar een boekvorm. In mei zullen jullie erin kunnen doorbladeren, mijn verhaal lezen, je eigen verhaal noteren en zelfs luisteren naar de Serap in behandeling - voor ieder wat wils. Want ja, kanker, raakt iedereen
Serap Can - geschreven op 25 januari 2024.
