Mijn gevoel nr. 23
Geloof me, ik ben dankbaar. Dankbaarder dan je je kunt voorstellen, zo dankbaar dat ik soms zelfs wil huilen. Zeker wanneer ik mijn dochters een dikke knuffel geef of ze fijn zie spelen. Dan herinner ik me dat ik dit misschien niet had kunnen aanschouwen en dat ik daardoor bij de gelukkigen hoor.
Ik ben dankbaar voor wat ik heb, voor wie ik ben en voor de mensen in mijn leven. Ik ben dankbaar dat ik kanker overwon, niet één maar twee keer. Mijn dankbaarheidsniveau steeg enorm, alsof het nog niet hoog genoeg was. Mijn dankbaarheid uiten vind ik makkelijk, want ik deel graag mijn gevoel en de impact op mijn geluk is onmiddellijk merkbaar: ik voel het tot in mijn kleinste teen.
Ik tel graag mijn zegeningen door er licht op te schijnen, want alles is vaak vanzelfsprekend tot het in eens niet meer is. Door elke dag op schattenjacht te gaan in mijn dagelijks leven, warmt mijn hart helemaal op en voel ik de werking van die helende zalf. Dankbaar door het leven gaan, houdt mijn beide voetjes stevig op de grond. Door de (tweede) tweede kans in mijn leven dankbaar te omarmen, benut ik die extra tijd en leer ik omgaan met mijn lastige situatie. Ja, ik ben er nog en ik mag jou zelfs raken via mijn blog.
Wat ik ook soms voel, en nog niet heb durven uitspreken, is schuldig. Telkens als ik een overlijdensbericht lees, veroorzaakt door het gemeenschappelijke kankerbeest, voel ik mijn hart ook weer ineenkrimpen. Hoe zo mag ik verder gaan en een ander niet? Waarom ik wel en een ander niet? Hoe zo werkte de behandeling bij mij wel en bij een ander niet? Waarom kreeg ik een kans en een ander niet? Mijn familie kon terug opgelucht ademen terwijl anderen dag in dag uit leven met verdriet. Was kanker maar geneesbaar in alle stadia en voor iedereen.
Door het lotgenotencontact, dat ik ook echt aanmoedig, ken ik veel mensen die het wel haalden en dat maakt me oprecht gelukkig en dankbaar in hun plaats. De keerzijde is dat ik ook enkelen ken die het niet overleefden of nog steeds in grote onzekerheid verkeren en dat maakt me intens verdrietig. Bij mij nam de behandeling toevallig een gunstige weg, terwijl bij een ander men de genezende afslag mistte op een eenrichtingsverkeer. Dus er valt niets meer tegen te doen en terugkeren is geen optie. We kijken allemaal machteloos toe en hopen dat we nooit op diezelfde weg belanden.
Geloof me, ik voel me dankbaar voor jou en mij maar ik ben ook weemoedig voor diegene die we vandaag niet meer horen 🧡. Om met de woorden van Kathleen Weuts, rouwcoach, te eindigen: “Voor iedereen die tegen een onzichtbare ziekte vecht of hiermee moet leven. Je bent een echte superheld!”
We zijn allemaal ons eigen held in ons impactverhaal dat ons verbindt, door de herkenbaarheid die we daarin vinden. In de diepte zit het dankbare gevoel verborgen dat voor nieuwe inzichten kan zorgen.
Serap Can – geschreven op 23 januari 2024.
