Mijn gevoel nr. 19
Tummy, de ongenode gast.
Helaas meer dan fysieke ballast.
Verschijnt nu nog pezig en vlezig.
Binnenkort echter volledig afwezig.
– geschreven door Sam Rasschaert.
Tummy krimp tummy krimp,
word snel klein, dat vind ik fijn!
Tummy krimp tummy krimp,
word snel klein en verdwijn!
– geschreven door Serap Can.
Wie is Tummy? Dat is wel duidelijk denk ik. Ik gaf mijn tumor inderdaad een schattig koosnaampje omdat de woorden ‘kanker en tumor’ niet mijn favorieten waren. Te confronterend en te echt, want dan verstijfde mijn lichaam van angst. Tummy klonk beter in de oren en maakte de situatie ietsje minder ernstig. De hele behandelingsperiode nam ik die woorden ook bijna nooit in de mond.
Twee teksten, allebei verwijzen ze naar de tumor die zich genesteld had in mijn lichaam. De ene tekst is eerder poëtisch en geschreven door een goede vriend en de andere is een kort versje dat ik steeds zei of zong tijdens de behandeling. Waarom was dit nodig, denk je misschien? Ik merkte namelijk op dat ik enorm bang was tijdens radiotherapie, vooral het moment dat ik onder de bestralingsmachine lag. Ik vond dat echt verschrikkelijk en krijg rillingen als ik er nu over schrijf.
Je wordt braaf geholpen door verplegers die ervoor zorgen dat je er perfect onder ligt, want daar dienen de drie tattoopuntjes voor, de zwarte minipuntjes op mijn lichaam die ik nu nog steeds zie. Ze bakenden het bestralingsgebied af zodat ze zeker alles mee hadden. A.d.h.v. bestraling proberen ze de kankercellen te doden door het DNA te beschadigen. De bestraling is enkel op de tumor gericht waardoor er ook chemo nodig was om de omliggende kankercellen een kopje kleiner te krijgen. Eenmaal als ik goedgekeurd werd tijdens de voorbereidingsronde, lieten ze me alleen achter in de kamer en draaide het apparaat enkele rondjes rond mijn lichaam. Dat maakte altijd een vreemd geluid en ik vond dat bewegende toestel rond mij echt onaangenaam en beangstigend. Er leek ook nooit een einde aan te komen en de minuten leken uren. Ik wist dat ik iets moest doen om het 25 keer te verduren.
Ik ben heel oplossingsgericht en bedacht onmiddellijk een versje dat ik steeds opnieuw en opnieuw zei of zong zolang de machine rond me danste. Op die manier was ik afgeleid en kon ik er ook om lachen. Ik voelde me meteen relaxen. Ook het gedichtje streelde mijn hart. Ik vond het geweldig om te zien dat Sam een moeilijke situatie toch zo mooi onder woorden kon krijgen. Ik las het regelmatig terug op droevige of akelige momenten en zo had ik er veel.
Mijn advies voor jou beste lezer, als iets te eng is om onder te ogen te zien, doe dan even een roze bril op en bekijk de situatie op een minder huiveringwekkende manier.
Tummy 1, 2, 3… blijf aub allemaal weg, ver weg van mij en het liefst van iedereen!
Serap Can – geschreven op 1 juli 2023.
