Mijn gevoel nr. 14
Gelukkig zijn, wanneer ben je 100% oprecht gelukkig? Dat was ik vroeger wel denk ik, toen ik nog niet geconfronteerd werd met kwaadaardige cellen en tumoren. Toen ik nog een zorgeloos leven kon leiden, wat veel leuker is dan steeds ongerust te zijn. Ik maakte beslissingen alsof ik voor eeuwig zou leven, bleef hangen in foute keuzes zonder knopen door te hakken, want ja ik had toch nog veel tijd? Ik maakte 5- tot 10-jaren plannen, want ja zolang zal ik toch minstens bestaan? Allemaal zaken die ik als vanzelfsprekend aannam, maar eigenlijk geen zekerheden waren.
Als dan plots de dood aan je voordeur staat te kloppen, sta je wel veel stil bij de eindigheid van het leven, veel meer dan ooit te voren. In eens doe je niets anders dan je zorgen baren. Zeker als je nog twee kleintjes hebt rondlopen. De bedoeling was om samen oud te worden. Is dit nu een droom die ik moet opbergen of is het ons toch nog gegund? De piekermomenten sluipen er onopgemerkt precies steeds weer in, al probeer ik de voordeur goed gesloten te houden.
Ik merk dat ik zelfs nu, na de operatie en een goede scan, nog steeds ongerust ben. De grote boosdoener is inderdaad weg, maar we weten niet of het kleine hulpjes heeft gehad. Die nu allemaal nog rusten en binnenkort uit hun winterslaap geraken. Ik moet erop vertrouwen dat het goedkomt, ook al voelt dat niet altijd zo aan. Maar alles komt goed, altijd. Hopelijk ook in mijn geval.
Ik voel tevens aan dat ik nooit 100% kan genieten, volledig in het moment kan leven of oprecht gelukkig kan zijn. Vele blije momenten verpest ik door er weer aan te denken. De K-ziekte die altijd boven onze hoofden hangt. Soms heel ver weg, nu en dan gevaarlijk dichtbij. De mentale en fysieke gevolgen zijn altijd voelbaar en het blijft een zware proef die we moeten doorstaan. Ik wil zo graag gewoon genieten van een onbezorgde hier en nu en dromen over een lange toekomst.
Ik geef toe, het heeft ook zo zijn voordelen: het maakt me minder naïef, veel realistischer, een doorzetter en een durver. Anders had ik de blog nooit gestart en las je nu niet mijn 14de gevoel en dat is goed, want ik besef dat het leven te kort is om constant zorgen te maken en het heden is nooit af. Het blijft zich herhalen iedere dag. Het is aan jou om daar het beste van jezelf naartoe te brengen. Ik ben misschien nooit meer 100% gelukkig, maar gelukkig ben ik er nog wel.
Serap Can – geschreven op 18 juni 2023.
