Mijn gevoel nr. 12
Gisteren liep ik voor de eerste keer op de loopband, nog geen maand na mijn zware operatie en dat gaf een ongelooflijk gevoel! Ik liep in totaal 24 minuten (5min lopen en 3min wandelen). Ik deed dit onder begeleiding van mijn kinesist, zodat het veilig verliep. Met een strakke sportbeha was de pijn aan mijn wonde te verdragen, maar zeer deed het wel. Toch was het de moeite waard, want ik kreeg terug een sprankeltje hoop en die koester ik.
Sinds de diagnose eind 2021 voel ik me precies gevangen in mijn eigen lijf. Mijn geest en lichaam zitten niet op één lijn en dat voel ik. Mijn lichaam toont veel breekbaarheid, terwijl mijn mind sterker is. Daarvan komt mijn gedrevenheid voor het sporten, dat had ik daarvoor nooit. Sporten was nooit aan mij besteed, maar nu hoop ik zo de krachteloosheid van mijn lichaam omhoog te tillen en het niveau van mijn geest te evenaren.
Bij een ernstige ziekte, word je plotsklaps met de feiten op de neus gedrukt. Jij bent jij niet meer. Je ervaart wat het is om je beste vriend te verliezen, nl. je gezondheid. Eens je die kwijtgeraakt, voel je je geïsoleerd. Want de ziekte en de behandeling gaan gepaard met een verzwakt immuunsysteem dus je moet je wel afzonderen om jezelf te beschermen. Je creëert dus je eigen gevangenis. Bovendien kan je met je verzwakte lichaam veel minder aan dan vroeger, wat je wilt doen kan je niet meer. Je gedachten staan in strijd met wat je lichaam effectief kan. Je zit dus vast in je eigen lijf, de cipier dat ben jij en de dokters zijn op zoek naar de sleutel.
Op momenten dat ik merk dat mijn lichaam toch iets heel krachtigs aankan, zoals 5 km lopen, lijkt het alsof ik eindelijk buiten mezelf treed. Ik breek de tralies open en ontsnap. In eens ben ik de sterkere versie van mezelf, mijn alter ego, en vergeet ik even mijn realiteit. Daarna zweef ik nog een tijdje van de vrijgekomen endorfine en lijkt het alsof ik de wereld aankan. Ik geef toe, de ‘runners high’ werkt verslavend en dat gevoel blijf ik achterna hollen. Ik ben in eens geen gedetineerde meer maar hoor bij de elite van sporters die onkwetsbaar lijken. Dus ik blijf lopen om die sensatie steeds opnieuw te ervaren, zo voel ik me niet ziek maar hypergezond. Al is het maar een fractie van een seconde.
Een veroordeelde van kanker kan tijdelijk of levenslang krijgen afhankelijk van het kwaad dat hem overkomt. Dan heb je maar twee opties: of je zit je tijd geduldig uit en kom je ooit weer vrij met alle gevolgen van dien of je krijgt de ultieme straf en bekoop je het met je leven. Maar altijd zal deze ervaring jou tekenen, je komt eruit niet meer hetzelfde. De re-integratie lijkt minder simpel dan je dacht. Je blijft worstelen met de fysieke en mentale gevolgen. Met lopen en schrijven heb ik gelukkig een uitlaatklep voor beiden gevonden. Laten we nu maar hopen dat ik niet meer terug opgesloten word. Zoals Queen in 1984 zong: ‘I want to break free!’, willen we allemaal vrij en gezond zijn – vooral dat laatste.
Serap Can – geschreven op 10 juni 2023.
Ik schreef dit gevoel 25 dagen na de operatie aan mijn long. Voor mijn herval was ik begonnen met lopen en ik vond het zelf ironisch dat de tumor nu daar zat. Ik dacht, dit pakt hij ook al van me af… tot ik geen maand later op de loopband stond. Het deed me zo een enorme deugd, dat is onnoemelijk. Ik ben dankbaar dat ik opnieuw kan lopen en zo mijn zorgen even kan wegleggen, tot de volgende run ♥️.
